جوامع كنونى همچون شاخه هاى خشكيده يك درخت ، بلكه مانند غده سرطانىاند كه براى نجات بيمار چاره اى جز ريشه كنى آن وجود ندارد ، هر چند اين كار دشوار باشد .
و اما آنچه موجب آرامش خاطر ترديد كنندگان در اين سياست مىگردد اين است كه اولا امام عهدنامه معروفى از پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) با خود دارد و ثانياً خداوند به آن حضرت دانش و آگاهى خاصى نسبت به باطن مردم و شخصيت آنان عنايت مىفرمايد و حضرت در پرتو اين نور الهى به اشخاص مىنگرد و هدايت آنها را مىشناسد و دواى دردشان را مىداند ، از اين رو بيم آن نمىرود افرادى كه اميد هدايتشان وجود دارد بدست امام ( عليه السلام ) كشته شوند ، همچنانكه خداوند در داستان خضر و موسى ( عليه السلام ) دليل كشته شدنِ آن جوان بدست خضر ( عليه السلام ) را جلوگيرى از به كفر و طغيان كشاندن والدين جوان بيان كرده است . علاوه بر آن روايات نشانگر اين است كه خضر ( عليه السلام ) با حضرت مهدى ( عليه السلام ) ظاهر شده و از ياران و همكاران او خواهد بود و حضرت مهدى ( عليه السلام ) قطعاً از علم لدنّى ( علم ناآموخته الهى ) كه خضر در اختيار دارد نيز برخوردار است . خداوند مىفرمايد : " ما او را از جانب خود رحمت بخشيديم و او را علم و الهامى بىواسطه آموختيم " [1] آن دو بزرگوار از اين نعمتهاى الهى در بارور ساختن بذر خوبى ها و دفع شر از مؤمنان و ريشه كنى فساد و تباهى پيش از آنكه درخت پليدى گردد ، استفاده مىكنند . . به احتمال قوى فعاليت هاى خضر ( عليه السلام ) و يارانش در حكومت مهدى ( عليه السلام ) آشكار و علنى است و آن بزرگواران بر مردم حق ولايت داشته و مىتوانند در قوانين ، مقررات و اوضاع ظاهرى آن حكومت ، حق نقض داشته باشند . در روايات آمده

[1] كهف - 65 .

331