بيابند [1] . سپس حادثه اى به وقوع پيوندد كه پس از آن قريش گويند : ما را نزد اين طاغى ببريد ، سوگند به خدا اگر او محمدى يا علوى يا فاطمى بود دست به اين عمل نمىزد ، آنگاه خداوند به شكل كامل حضرت را بر آنان مسلط گرداند و حضرت قاتلان را به هلاكت رسانده و همه وابستگان به آنها را به اسارت گيرد ، سپس حركت كرده و در شَقْره [2] فرود آيد ، در آنجا به وى خبر رسد كه نماينده او را كشته‌اند ، دگر بار به سوى آنها بازگردد و آنان را چنان هلاك كند كه كشتار حَرّه در برابر آن ناچيز نمايد . آنگاه مردم را به كتاب خدا و سنت پيامبرش دعوت كند . . . " [3] اين روايت بيانگر دو نبرد در شهر مدينه است . نخستين نبرد بعد از وقوع حادثه اى است كه بدست حضرت صورت مىپذيرد و قريش و ديگران آن را نكوهش نموده و ناخوش مىدارند . به نظر مىرسد كه آن حادثه در ارتباط با تخريب مسجد پيامبر و قبر مطهر آن حضرت و بازسازى آنها باشد ، چنان كه روايات ديگر نيز آن را بيان كرده‌اند . دشمنان آن حضرت اين رويداد را بهانه اى براى تحريك مردم عليه امام ( عليه السلام ) و مبارزه با وى قرار مىدهند ، حضرت با آنها به نبرد برمىخيزد و طبق روايتى ديگر ، صدها تن از آنها را به هلاكت مىرساند ، در اين هنگام است كه قريشيان يعنى بستگان قبايل قريش آرزو مىكنند كه اى كاش امير مؤمنان ( عليه السلام ) هر چند به مقدار كشتن ماده شترى حضور داشت تا آنها را از دست انتقام مهدى نجات مىداد زيرا سياست امير مؤمنان ( عليه السلام ) در مورد آنها سياست بردبارى و گذشت بوده است .
اما نبرد دوم ، بعد از پايان دادنِ به جنبش مخالفان و تعيين حاكم براى مدينه

[1] اين آرزو براى آن است كه اى كاش امير مؤمنان حضور داشت و همچون جنگ جمل آنان را مورد عفو و رحمت قرار مىداد . مترجم
[2] منطقه اى است در حجاز از سمت ايران و عراق . مترجم
[3] بحار : 52 / 342 از تفسير عياشى .

297