ابن ماجه در سنن ج 2 ص 518 و 269 و حاكم در مستدرك ج 4 ص 464 و 553 و ابن حماد در نسخه خطى خود به نام " الفتن " ص 84 و 85 و ابن أبى شيبه در كتاب مصنف ج 15 ص 235 و دارمى در سنن ص 93 و ساير راويان نيز به نقل از همين منابع اين روايت را نقل كرده‌اند . و شايد حديثى كه ابن ماجه و احمد بن حنبل و ديگران نقل كرده‌اند كه " گروهى از مشرق زمين خروج كنند و مقدمات حكومت مهدى را فراهم نمايند " بخشى از همين روايت باشد .
اينك عين عبارت حديث را به نقل از مستدرك حاكم مىآوريم :
" از عبد الله بن مسعود نقل شده كه گفت : حضور پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) رسيديم ، حضرت با چهره اى كه شادمانى از آن نمايان بود با ما روبرو شد ، آنچه از حضرت سؤال مىكرديم پاسخ مىداد و اگر ما ساكت مىشديم آن حضرت شروع به سخن مىنمود تا اينكه گروهى از جوانان بنى هاشم از آنجا عبور كردند . حسن و حسين ( عليهما السلام ) در ميانشان بودند ، تا چشم حضرت به آنها افتاد ، آنان را در آغوش گرفت و دو چشمانش پر از اشك شد . عرض كرديم : اى رسول خدا ، آنچه در چهره شما مىبينيم براى ما ناخوشايند است . حضرت فرمود : خداوند براى ما اهل بيت ، آخرت را بر دنيا برگزيد . به زودى بعد از من ، اهل بيتم در شهرها پراكنده و آواره شوند ، تا آنكه درفش‌هايى سياه از مشرق زمين به اهتزاز درآيند كه حق را مىطلبند ، اما حقوقشان را اداء نكنند . آنان دست از حق طلبى نكشند ، اما اجابت نشوند ، ديگر بار درخواست كنند ، به آنان اعتنا نگردد .
پس از آن دست به مبارزه زنند و به پيروزى رسند هرگاه كسى از شما و يا فرزندان شما آن زمان را درك كرد ، پس به پيشوايى بپيوندد كه از اهل بيت من است . اگر چه با دشوارى روى برف با دست و پا برود ، آنها درفش‌هاى هدايتند و آن را بدست مردى از اهل بيت من سپارند كه نام او نام من و نام پدرش نام پدرم باشد ، او حاكم زمين گردد و آن را پر از عدل و داد كند ، آنگونه كه از جور و ستم پُر شده است " [1] .

[1] در منابع ما ، اين حديث توسط سيد بن طاووس در كتاب ملاحم و فتن ص 30 و 117 و مجلسى در بحار : 51 / 83 از اربعين حافظ ابو نعيم ، روايت بيست و هفتم كه مربوط به آمدن حضرت مهدى ( عليه السلام ) از ناحيه مشرق است نقل شده است .

221