محل شاهد ماست مىآوريم تا اثبات كنيم كه امام صادق به طور كامل به گياهان طبى و منافع و مضار آن و انواع آن و محل روييدن آن و چگونگى استعمال آن آگاه بود ، به گونه اى كه پزشكان عصر او و كسانى كه در آن زمان به اين كارها اشتغال داشتند آن را نمىدانستند و اين در حالى است كه امام اين مطالب را در مقام بيان اثبات توحيد ذكر فرموده و در صدد بيان مفصل و مستقل آن نبوده است و اين براى هر انسان با انصاف و آگاه ، روشن مىكند كه امام تا چه حد به اين علم آگاهى داشته است ، علمى كه آن را با وراثت از اجداد خود و از پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلَّم ياد گرفته بود و از راه تعليم و از طريق استاد و درس ياد نگرفته بود . و اينك ما آن قسمت را كه از اين حديث انتخاب كرده‌ايم ، مىآوريم :
مفضل بن عمر جعفى به امام صادق عليه السّلام نوشت و به او اطلاع داد كه گروههايى از اين مردم پديد آمده‌اند كه ربوبيت خدا را انكار مىكنند و در اين مسأله به مجادله مىپردازند . مفضل از امام خواست كه سخن اين گروهها را رد كند تا وى بتواند با آنها محاجه كند .
امام عليه السّلام در پاسخ مفضل چنين نوشت :
* ( بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ، ) * . اما بعد ، خداوند ما و تو را به انجام طاعت خود موفق بدارد و بدين وسيله خوشنودى و رحمت خود را شامل ما سازد . نامهء تو و اصل شد و در آن تذكر داده بودى كه در ميان مردم چه چيزى به وجود آمده و و گروهى از اهل الحاد هستند كه

94