المنصورى و من لا يحضره الطبيب و نيز كتابهاى ابن سينا مانند قانون و كتابهاى ديگر نام برد .
اين كتابها همچون پلى براى انتقال دانسته هاى پزشكى براى نسلهاى بعدى ، ارزش فوق العاده اى داشتند ؛ همچنين مسلمانان همزمان با تأليف كتابهاى طبى ، دست به ابتكاراتى زدند كه در عالم پزشكى بىسابقه بود .
درست است كه طب اسلامى بر پايهء آراى بقراط و جالينوس و طب هندى و ايرانى پى ريزى شد ، اما بعدها پزشكان مسلمان مطالب بسيارى بر آن افزودند و تجربيات تازه اى كسب كردند و حتى مطالب آنان را مورد نقد و ايراد قرار دادند . ابو زكرياى رازى كتابى به نام شكوك بر جالينوس نوشته و در مقدمهء آن مىگويد :
« مقام جالينوس بر هيچ كس پوشيده نيست و ممكن است بعضى از كوته نظران مرا بدين كار ملامت و سرزنش نمايند ، ولى فيلسوف و حكيم بر من خرده نخواهد گرفت به دليل آنكه در حكمت و فلسفه تقليد جايز نيست و مىبايست از روى دليل و برهان گفتگو به عمل آيد و اگر جالينوس زنده مىبود ، مرا بدين تأليف ستايش مىكرد . » همچنين مسلمانان براى درمان بيماران بيمارستانها ساختند و سابقهء آن به زمان پيامبر اسلام مىرسد . بنا به روايت ابن هشام ، پيامبر خدا صلَّى الله عليه و آله و سلَّم در جنگ خندق خيمه اى را به مجروحان جنگى اختصاص داده بود و هر يك از سربازان اسلام كه زخمى مىشد به آن

9