كن همان گونه كه از شير فرار مىكنى . [1] و فرمود : به شهرى كه در آن وبا وجود دارد وارد نشويد و فرمود :
شخص بيمار با شخص سالم تماس نگيرد [2] و مانند اينها احاديث ديگرى هم نقل شده است .
بنا بر اين ، اسلام وجود ميكروبهاى بيمارى زا و سرايت بيمارى را اثبات مىكند و معلوم مىشود كه در وجود بيمار ميكروب وجود دارد و اين كار پيش از آن بود كه « دافين » پزشك فرانسوى در سال 1850 آن را كشف كند يا « پاستور » با ميكروسكوپ در اواخر قرن نوزدهم آن را ببيند . به اضافهء اينكه عقل به وجود آن در بيماريهاى مسرى حكم مىكند چون بيمارى در بدن چيزى است كه عارض مىشود و مسلم است كه چيز عارض نمىتواند به خودى خود وجود داشته باشد و بايد به وسيله جسم ديگرى قوام پيدا كند ، پس وقتى بيمارى سرايت كرد معنايش اين است كه يك چيزى كه آن را حمل مىكند منتقل شد و آن همان ميكروب است و رواياتى كه به فرار كردن از جذامى امر مىكند و يا از تماس گرفتن مريض با سالم نهى مىكند ، همگى براى آن است كه اين جسمى كه حامل بيمارى است يعنى ميكروب از شخص مريض به شخص سالم منتقل نشود و انتقال بيمارى همين است كه به عربى به آن « عدوى » گفته مىشود .
باقى مىماند حديثى كه سنى و شيعه از پيامبر نقل كرده‌اند و اينكه

[1] بحار ج 16
[2] مجمع البحرين و صحيح مسلم ج 2

85