همان احتياج است و مبتلايان به حرص و شره همواره محتاجند چون به آنچه به آنها داده شد قانع نيستند و پيوسته نفس آنها در طلب زيادت است پس آنها همواره فقيرند . گفته شده : بىنيازى همان بىنيازى نفس است و قناعت گنجى است كه فانى نمىشود .
امام صادق عليه السّلام فرمود : بىنيازترين بىنياز كسى است كه اسير حرص نباشد . [1] و فرمود : هر كس به آنچه خدا به او داده قانع باشد او بىنيازترين مردم است . [2] و فرمود : حرص كليد رنج و مركب زحمت و واداركنندهء به افتادن در گناه است و شره جامع تمام عيبهاست . [3] و فرمود : حريص از دو چيز محروم و ملازم با دو چيز است . او از قناعت محروم است و بنا بر اين راحتى ندارد و از راضى شدن ( به قضاى الهى ) محروم است پس يقين ندارد . [4] 7 - مراء و جدال اين دو صفت دو بيمارى ناپسند و مهلك است و هر دو ناشى از يك شهوت باطنى است كه بر نفس عارض مىشود و بروز آنها به اين صورت است كه با ايراد گرفتن از ديگران در قول يا فعلش ، در مقام

[1] تحف العقول
[2] كافى باب حب الدنيا
[3] كافى باب قناعت
[4] الفصول المهمه

165