امام از او اخذ كند ، بلكه هيچ پزشك يا دارو سازى در زمان او آنها را نمىدانست .
آيا اين علم از طريق الهام يا از طريق ارث بردن از اجداد طاهرينش نبود ؟ آنها كه خداوند آنان را و نه ديگران را مخصوص به علم كرده و آنان را محل و منبع علم قرار داده و آنان راسخان در علم و حاملان حكمت و داراى ارشاد و تعاليم حكمتآميز بودند .
رهنمودهاى طبى امام [1] امام كسى نيست جز فردى كه خداوند با لطف عام خود كه بر بندگان دارد ، او را به عنوان جانشين پيامبر گرامى انتخاب كرده تا مردم در كارهاى مهم خود به او مراجعه كنند و او مردم را در هر حادثه اى به سوى خود بخواند و آنها او را پناهگاه خود قرار بدهند . خواه اين كارهاى مهم ، روحى يا بدنى ، دينى يا دنيوى باشد ، چون اوست كه عهده دار ارشاد مردم به معاد و معاش است . براى همين بود كه مردم از هر سو خدمت امام صادق ( ع ) مىرسيدند تا مشكل دينى يا دنيوى خود را از او بپرسند و جواب كافى و چارهء دردهايشان نزد امام صادق ( ع ) بود ، بسيار اتفاق مىافتاد كه كسانى نزد آن حضرت مىآمدند و از توصيه هاى سودمند او چاره جويى مىكردند و علاج بيماريهاى

[1] اين رهنمودها را از كتاب الفصول المهمه شيخ حر عاملى نقل مىكنيم و همگى آنها در بحار الانوار ج 4 ص 522 نيز آمده است .

104