لطف آنچه تو انديشى حكم آنچه تو فرمايى اى پادشه خوبان ، داد از غم تنهايى * دل بى تو به جان آمد ، و قتست كه باز آيى در آرزوى رويت ، بنشسته بهر راهى * صد زاهد و صد عابد ، سرگشته سودايى مشتاقى و مهجورى ، دور از تو چنانم كرد * كز دست ، نخواهد شد ، پايان شكيبايى أي درد توام درمان ، در بستر ناكامى * وى ياد توام مونس ، در گوشه تنهايى فكر خود و راى خود ، در امر تو كى گنجد * كفر است در اين وادى خود بينى و خود رأيى در دايره فرمان ، ما نقطه تسليميم * لطف آنچه تو انديشى حكم آنچه تو فرمايى گستاخى و پرگويى ، تا چند كنى أي " فيض " * بگذر تو از اين وادى ، تن ده به شكيبايى " فيض كاشانى "

362