سيد بن طاووس در طرائف : 263 ، اين خطبه را از كتاب الفائق عن الاربعين تأليف شيخ اسعد بن شفروه با سندش از عايشه نقل نموده است .
ابن طيفور در بلاغات النساء : 12 آن را با سندش از امام صادق از پدرش ( عليهما السلام ) ، از موسى بن عيسى ، از عبد الله بن يونس ، از جعفر احمر ، از زيد بن على آورده ، و نيز با سند ديگرى از عبد الله بن حسن ، از پدرش ( عليه السلام ) آن را ذكر مى كند .
احمد بن ابى طاهر بغدادى در بلاغات النساء : 14 با سندش از جعفر بن محمد مصرى ، از پدرش ، از موسى بن عيسى ، از عبد الله بن يونس ، از جعفر احمر ، از زيد بن على ، از عمه اش زينب دختر امام حسين ( عليه السلام ) آن را ذكر مى كند ، و در : 12 ، با سندش از ابى مفضل ، از زيد بن على آن را آورده ، و در احقاق الحق : 10 : 296 - 298 از آن دو نقل مى كنند .
عمر رضا كحاله در اعلام النساء 4 : 116 اين خطبه را آورده است .
سبط ابن جوزي در تذكرة الخواص : 317 اين خطبه را از شعبى نقل نموده است ، و در سيره حلبى 3 : 391 آن ذكر شده است .
توفيق أبو علم در كتاب اهل البيت : 158 اين خطبه را آورده ، و در احقاق الحق 19 : 164 از آن نقل مى كند .
همچنين در كتاب تظلم الزهراء ( عليها السلام ) : 38 از كتاب سقيفه نقل مى كند ، و در احقاق الحق 10 : 305 از آن نام مى برد .
در كتاب مناقب آل ابى طالب 2 : 50 اين خطبه آمده ، و از آن در بحار 43 : 148 نقل شده است .

341