كرانه هاي آسمان تيره و تار گرديد و خورشيد روز به تاريكى افتاد ، و روزگار به سياهى گرائيد ، و زمين بعد از او به نشانه تأسف بر آن حضرت اندوهناك بوده ، و بر او مىلرزد .
شهادت آن حضرت حضرت فاطمه ( عليها السلام ) بعد از پيامبر نود روز و به روايتى هفتاد و پنج روز زندگى كرد ، در اين مدت هرگز شادمان ديده نشد و گويند در روز آخر از زندگيش در بستر ساده خود قرار گرفته بود ، ساعتى از ساعات آن روز را خوابيد ، و ظاهرا در آن لحظات پدر خويش را در خواب ديد كه فرمود : دختر عزيزم بسوى من بيا كه مشتاق تو هستم ، آن حضرت عرض كرد : من به ديدار شما مشتاق تر و آرزومندترم ، پس پيامبر فرمود : تو امشب در نزد من خواهى بود .
زهرا ( عليها السلام ) از خواب خويش بيدار شد ، چشمانش را گشود ، نشاطش بازگشت ، گوئى كه وى در درخشش شمع زندگانى خويش لحظاتى قبل از مرگ قرار گرفته است .
او از اينكه مى دانست به زودى از غمها و غصه هاى دنيا رها شده و به پدر بزرگوارش ملحق خواهد گرديد خرسند و شادمان بود ، از طرف ديگر قلبش را آتش فرا گرفته بود ، چرا كه وى به زودى بايد همسر عزيز وكفو و شوى خود را ترك مى كرد ، شوهرى كه در اين دنياى پر از قساوت و سنگدلى ياور و ياورى جز خداى تعالى و او نداشت ، چرا كه در آن حوادث سهمگين تنها زهراى مرضيه حامى و ناصر مدافع و مونس او بود ، اگر او از دنيا مى رفت چه كسى جاى او را براى على ( عليه السلام ) مى گرفت .

24