را مسئول اعمال خود معرفى مى كردند .
يكى از جلوه هاي برخورد اين دو طرز تفكر هنگامى بود كه بازماندگان كربلا را وارد كاخ ابن زياد كردند ، أو ديدارى عمومى ترتيب داد و دستور داد سر امام حسين ( عليه السلام ) را در برابر أو گذارده ، آنگاه زنان و كودكان آن حضرت را وارد كاخ نمودند .
حضرت زينب در حالى كه كم ارزش ترين لباسهاى خود را به تن داشت و زنان و كنيزان اطراف أو را گفته بودند به صورت ناشناسى وارد شد و بى اعتنا در گوشه اى نشست ، ابن زياد چشمش به أو افتاد و پرسيد : اين زن كه خود را كنار كشيده و ديگر زنان گرداگرد أو هستند ، كيست ؟
حضرت زينب پاسخى نگفت : ابن زياد سؤالش را تكرار كرد ، يكى از كنيزان آن حضرت را معرفى كرد ، ابن زياد رو به ايشان كرد و گفت : سپاس خداى را كه شما را رسوا گردانيد و كشت و دروغهايتان را آشكار ساخت .
حضرت زينب پاسخ داد : سپاس خداى را كه به واسطة پيامبرش ما را گرامى داشت و از پليدى پاك گردانيد ، تنها فاسق رسوا شده وبدكاره دروغ مى گويد ، الحمدلله كه ما اين گونه نيستيم و ديگران اين گونه مى باشند .
ابن زياد گفت : ديدى خداوند با خاندانت چه كرد ؟ آن حضرت گفت : جز زيبائى نديدم ، آنان كسانى بودند كه خدا مقدر ساخته بود كشته شوند و آنها هم مردانه به خوابگاه خود رفتند و به زودى خداوند تو و آنان را در روز قيامت روبرو مى كند و از تو بدرگاه خدا شكايت و دادخواهى مى كنند ، اينك بنگر كه آن روز چه كسى پيروز خواهد شد ، مادرت به عزايت بنشيند اى پسر مرجانه .

22