مجروح شده بود را روى تختى خواباندند و به مدائن بردند ( 1 ) .
بار سوم با خنجر در وقت نماز به آن حضرت حمله كرده و مضروبش ساختند .
امام در برابر اين حوادث آنچه پيش آمده بود امام را در وضعيتى سخت قرار داد ، براى تصميم گيرى در برابر آنچه به وقوع پيوسته بود گروهى از سران و بزرگان را دعوت كرد و براى ايشان سخن گفت و زيانهاى صلح با معاويه را بر شمرد ، ولى گفتار امام اثرى نمى بخشيد و آنان از فرصت معالجهء امام استفاده كرده و براى پيوستن فضاحت بار به معاويه بيشتر تلاش مى كردند ، وضع امام در اين موقعيت موجب سرگردانى و حيرت بود ، از يك سو مبارزه با معاويه جهادى واجب مى ديد ، و از سوى ديگر از هم پاشيدگى و روحيهء خيانت آميز سپاهيان را مى نگريست ، با اينكه از اصلاحشان نا اميد بود باز خواست يك بار ديگر ميزان پايداريشان را در صورت وقوع جنگ بيازمايد از اينرو براى آنان خطبه خواند ، هنوز خطبه امام پايان نيافته بود كه از هر سو فرياد سپاهيان برخاست : زنده مىمانيم زنده مىمانيم .
امام پس از اين ماجراى دردناك دانست كه اگر بخواهد با معاويه بجنگد تنها و دست خالى مى ماند ، با مشاهدهء چنين موقعيت سياه و دردناك امام مصلحت را در پذيرش صلح ديد وبيش از آنكه فاجعه اى ننگين پيش آيد در قبول آن شتاب ورزيد .

1 - ارشاد المفيد : 170 .

38