امام حسن عليه السلام در چنين حالت دردناكى با خاطرى شكسته و جسمي ناتوان در حالى كه شادابى و نشاط كودكى را از دست داده بود ، به همراه مادرش به بيت الاحزان مى رفت و روزها را به ماتم واندوه سپرى مى ساخت ، تا شايد از اندوه مادر بكاهد و ناله اش را جان سوزتر و مؤثرتر به گوش مردمان بى خبر برساند ، و چون شب فرا مى رسيد به همراه پدر و مادرش به خانه بر مى گشت ، خانه اى كه خيمه وحشت و سراسيمگى بر آن سايه افكنده بود ، و فقدان پيامبر آن را غمكده اى اندوهبار به نظر مى آورد .
فاطمه عليها السلام فرا رسيدن مرگ را احساس كرد ، براى آنكه پيكرش پوشيده بماند از اسماء بنت عميس خواست تابوتى براى أو بسازد ، و او نيز بنابر آنچه در حبشه ديده بود تابوتى را ساخت و حضور ايشان آورد ، در اين هنگام براى اولين بار پس از مرگ پدر لبخندى بر لبان بى رنگ آن محبوبهء خدا نقش بست .
در آخرين روز حيات حضرت زهرا عليها السلام حسنين در كنار قبر پيامبر قرار داشتند ، آنگاه كه به خانه باز گشتند أو را در بستر ديدند ، از اسماء علت را جويا شدند ، و او خبر وفات مادرشان را به آنان داد ، اين دو كودك دردمند در موجى از رنج فرو رفته و فرياد كنان به مسجد دويدند و خبر جدائى مادرشان را به پدر مظلوم خود دادند .
آن حضرت در زمان شيخين پس از مرگ فاطمه عليها السلام على عليه السلام تنها ماند و يگانه ياور صريح

10