14 . پيشوايان و زمامداران خودسر :
ما مى توانيم به روابط مثبت و سازندهء ائمه ( عليه السلام ) از زاويه ديگرى نيز بنگريم تا به همان نتيجه‌اى برسيم كه مورد نظر زعامتهاى منحرف با پيشوايان اهل بيت ( عليه السلام ) در طول خط داشتند اين روابط و مناسبات هميشه بر اساس خوف شديد و ترس دهشتناكى استوار بود كه زعامتها از فعاليت و تلاشهاى ائمه در زندگى اسلامى داشتند گاهى اين ترس وحشت تا مرحله رعب و هراس نيز مى رسيد نتيجهء آن شيوهء هراس آميز ، ايجاد حصار و ممنوعيت شديد به امام وقت منجر مى گرديد يا به مراقبت و كنترل شديد مى انجاميد سپس نوبت به مرحلهء توطئه و سوء قصد به جان آنان مى انجاميد و رهبرى منحرف از نظر عدم كفايت لازم ، نمى توانست جلو آن را سد كند و پيشوايان به حل آن اقدام مى ورزيدند و در حفظ و نگهدارى امت از خطر سقوط اقدام مى كردند در يك كلام مختصر بايد گفت : پيشوايان معصوم ( عليه السلام ) همواره از آن معيار اعتقادى و از آن محور رسالتى خويش ، مدافعه و پاسدارى داشتند و دائم مراقب بودند كه هرگز آن معيار اساسى و محور اعتقادى و مكتبى به درجه اى از سقوط نرسد كه خطرى نسبت به اسلام و مسلمانان ايجاد نمايد .
با توجه به اين مراقبت و پاسدارى است كه نمودار كامل آن بيش از هر مورد ، در مرحله كنترل حكام از انحراف جلوه گر مى شود چون اعمال و كارهاى حكومت حساس و كليدى است و مى تواند سر منشأ دهها آثار انحرافى ديگرى شود ، آنان در آگاه سازى زعامت منحرف وحفظ و رعايت آن از سقوط در اعوجاج و انحراف تلاش داشتند كه گاهى فعاليت آنان به صورت برخورد مسلح با تحميل مصائب و شدائد در راه كشف ضعف و نارسائى حكومت موجود ، متبلور مى گردد آنچنان كه امام حسين ( عليه السلام ) با يزيد رفتار نمود و گاهى

24