پس اذيت اهل بيت ( عليهم السلام ) آزار پيامبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) و دشمنى با آنها دشمنى با آن حضرت است ، ولى عامه به جهت محبت صحابه و خلفا ، آزار اهل بيت ( عليهم السلام ) را ناديده گرفته ، بلكه آنها و دوستانشان را مقصّر و گنهكار مىشمارند !
براى نمونه به كلماتى از صاحب " تحفه اثنا عشريه " اكتفا مىكنيم ، او - براى تبرئه عمر در هجوم به خانه حضرت زهرا ( عليها السلام ) و تهديد صحابه اى كه آنجا جمع شده بودند به قتل و احراق - مىنويسد :
اين تخويف و تهديد كسانى را بود كه خانه حضرت زهرا ( عليها السلام ) را ملجأ و پناه هر صاحب خيانت دانسته ، حكم حرم مكه معظمه داده ، در آنجا جمع مىشدند ، و فتنه و فساد منظور مىداشتند . . . هرگاه اين قسم مردودان جناب الهى را در خانه خدا پناه نباشد ، در خانه حضرت زهرا ( عليها السلام ) چرا پناه بايد داد ؟
و حضرت زهرا ( عليها السلام ) چرا از سزادادن اشرار فسادپيشه مكدر گردد ؟
. . . اين قسم خلافت منتظمه را در اول جوش اسلام - كه هنگام نشو و نماى نهال دين و ايمان بود - برهم زدن و اراده‌هاى فاسد نمودن - البته - موجب قتل و تعزير ، لا اقل موجب تهديد و ترهيب است . . .
اگر عمر بن الخطاب به سبب بودن مفسدان در آن خانه كرامت آشيانه ، و وقوع تدبيرات فتنه انگيز در آنجا ، آن مردم را تهديد كند به احراق آن خانه ، چه گناه بر وى لازم شود ؟ ! ( 1 ) چنان كه ملاحظه فرموديد دهلوى در اين چند سطر درباره اميرمؤمنان ( عليه السلام ) ، سلمان ، ابوذر ، مقداد و . . . كه همگى از صحابه بودند الفاظ زشت و قبيحى به كار برده و آنها را اهل فتنه و فساد ، مردودان جناب الهى ، اشرار فسادپيشه ، مستحق قتل و تعزير و . . . معرفى نموده است ! !

1 . تحفه اثنا عشريه : 292 - 293 .

254