مقبول شود به بركت آن ساير أعمالى كه مستجمع شرايط قبول نبوده باشد مقبول مىشود ، و هر گاه نماز مردود شد ، مردود شدن مستلزم مردود شدن ساير أعمالى است كه به بركت نماز مقبول مىشد .
ملخص كلام : آن كه هر يك از عبادات كه غير صلاة بوده باشد ، مقبوليت نفسي دارد و مقبوليت غيري . أول در صورتي است كه مستجمع شرايط معتبره بوده باشد ، خواه شرايط مقبوليت صلاة در صلاة موجود باشد يا نه .
و مقبوليت غيري در صورتى است كه صلاة مقبول شود ، و غير از صلاة مستجمع شرايط قبول في نفسه نبوده باشد ، لكن مقبول شود به سبب مقبوليت صلاة ، همين قدر كفايت مىكند در أفضليت صلاة نسبت به آنها .
و ممكن است كه حمل كرده شود قبول بر قبول بر وجه كمال ، و حمل شود مردوديت بر عدم آن ، بنا بر اين اشكالي نخواهد بود ، مگر حمل كلام بر خلاف ظاهر ، لكن أمر در اين سهل است .
مجملا أخبار در فضيلت نماز ، بلكه أفضليت آن بر قاطبهء أعمال بسيار است .
اول : حديثى است كه مذكور شد ، و اين حديث اگر چه در فقيه مرسلا مروى است ، لكن ثفة الاسلام در أوايل كتاب صلاة از كافي ، و شيخ طوسى در باب فضل الصلاة از زيادات تهذيب [1] روايت فرموده به سند موثق كالصحيح ، لكن ذيل حديث در آن مذكور نيست .
مذكور در كافي به اين نحو است : عن أبي بصير قال : سمعت أبا جعفر عليه السّلام يقول : كل سهو فى الصلاة يطرح منها ، غير أن اللَّه يتم بالنوافل ، ان أول ما يحاسب العبد الصلاة ، فان قبلت قبل ما سواها [2] .

[1] تهذيب الاحكام 2 / 239 ، ح 15 .
[2] فروع كافى 3 / 268 ، ح 4 .

7