منفصله از آن حيوان بعد از ممات ، نظر به ملاقات آنها با نجاست .
مقام ثالث : در أجزاء ميتهء از نجس العين است ، حكم اين نيز از آنچه مذكور شد در مباحث سابقه معلوم مىشود ، بلكه حكم در اينها أشد است ، نظر به اين كه تفرقه ما بين رطوبات منفصله از نجس العين در حال حيات و بعد از ممات از حيثيت نجاست نمىباشد ، بلكه ما لا تحله الحيات از نجس العين مثل مو و عظم و نحوهما نيز نجس است .
بدان كه فرقى نيست در جميع آنچه مذكور شد در مباحث متعلقه به ميته ميان آن كه أجزاء ميته ملبوس بوده باشد يا جزء ملبوس با محمول ، مما يتم به الصلاة بوده يا نه ، ما تحله الحيات بوده يا نه ، مگر تفصيلى كه در اجزاء ميته از مأكول اللحم مذكور شد در جميع صور مذكوره اجتناب لازم ، و با عدم اجتناب نماز محكوم به فساد است .
مطلب سوم [ طرق ثبوت تذكيه ] آن است كه حكم به عدم لزوم جواز استعمال جزء حيوان به جهت جزء ميته بودن در نماز و غير نماز ، آيا مختص است به صورتى كه علم حاصل باشد بر اين كه اين از أجزاء ميته است ؟ پس در صورت عدم حصول علم به آن حكم مىشود به جواز استعمال اعم از اين كه عالم باشد به تحقق تذكيه يا نباشد ، يا جواز استعمال مشروط به ثبوت تذكيه است ، يا عدم ثبوت تذكيه حكم مىشود به عدم جواز استعمال ؟ ظاهر ثانى است .
بنابر اين پس در دو صورت جلود مثلا محكوم است به عدم جواز استعمال ، يكى آن است كه عالم بوده باشد به ميته بودن ، ديگرى در صورت عدم ثبوت تذكيه است ، پس استعمال جلد مردد ما بين اين كه ازميته بوده باشد يا از مذكى

322