بعضها على بعض ، و من نار تذر العظام رميما ، و تسقى أهلها حميما ، و من نار لا تبقى على من تضرع اليها ، و لا ترحم من استعطفها ، و لا تقدر على التخفيف عمن خشع لها ، و استسلم اليها ، تلقى سكانها بأحر ما لديها من اليم النكال و شديد الوبال ، و أعوذ بك من عقاربها الفاغرة أفواهها ، و حياتها الصالقة بأنيابها ، و شرابها الذي يقطع أمعاء و أفئدة سكانها [1] .
مجملا مناجاتهاى ائمه طاهرين عليهم السّلام كه مشتمل بر تضرع و ابتهال در مقام استعاذه از عقوبات اخرويه بوده باشد بسيار است ، كسى توهم نكند كه أنبياء و أولياء تشويش نسبت به ايشان در عقوبت أخرويه نيست ، پس اين اضطراب و بى قرارى چه معنى دارد ؟
جواب اگر مراد اين است كه ديگران قاطعاند بر اين كه عقوبت اخرويه مطلقا در حق أنبياء و أولياء نيست اين مسلم است ، لكن اين موجب عدم اضطراب خود ايشان نمىتواند شد . و اگر مراد اين است كه خود أنبياء و اولياء قاطع اند در جميع أحوال حتى در حالت مناجات با قاضى الحاجات بر اين كه عقوبت اخرويه مطلقا از ايشان منتفى است مىگوييم چنين نيست ، وجه اين به علاوه مكالمات صادره از ايشان در مقام مناجات ظاهر مىشود از آنچه در سابق بيان شد ، يعنى از وجه أول و ثانى ، چگونه چنين نبوده باشد و حال آن كه چنانچه يأس از رحمت الهى جل شأنه از معاصى كبيره است ، چنين است أمن از سخط الهى عز شأنه .
مخفى نماند اگر چه رشته كلام در اين مقام از حد اعتدال خارج شد و مناسب وضع رساله نبود ، لكن چون كه اطلاع بر اين مطالب كه مذكور شد باعث تنبيه أمثال ما غافلان و موجب استيقاظ أرباب معاصى و طاغين مىشد ، عنان قلم را در

[1] صحيفة سجادية دعاى سى و دو .

253