كه اتيان شود به آن سجده مقدم [1] بر نافله مغرب .
مبحث چهارم ( در بيان مزاحمت نوافل مذكوره است نسبت به فرايض ) و در آن چند مقام است :
أول : آن است كه نافله ظهرين مزاحم اين دو نماز مىشود در وقت اين دو نماز .
توضيح اين اجمال آن است : كه هر گاه كسى يك ركعت از نافله ظهر را فصاعدا اتيان نمود و وقت نافله منقضى شد ، در اين صورت جايز است كه هفت ركعت ديگر را مزاحم نماز ظهر گرداند ، يعنى هفت ركعت را بعد از انقضاى وقت نافله اتيان نمايد ، بعد اتيان به نماز نمايد . و همچنين است حال در نافله عصر ، پس هر گاه يك ركعت را فصاعدا در وقت خود اتيان نمود و وقت اين نافله منقضى شد مىتواند اتمام نافله عصر نمايد مقدم بر نماز عصر و اشكالى [2] در اين نيست .
لكن كلام در اين است كه آيا اين حكم مختص به صورتى است كه اين شخص به اعتقاد سعه وقت نافله شروع به نافله نمود ، و بعد از اتيان به يك ركعت فساد اعتقاد او منكشف شد ، يا آن كه مختص به اين صورت نيست بلكه حكم ثابت است در صورتى كه قبل از شروع به نماز نافله معتقد اين بوده باشد كه وقت نافله وسعت ندارد مگر يك ركعت از آن را ، در اين صورت جايز

[1] در اين تأمل است و شايد تأخير تا فراغ از فريضه مغرب أولى باشد .
[2] يعنى مزاحمت در اين صورت ثابت است ، و اين چنين است كه فرموده‌اند ، مزاحمت در صورت اتيان يك ركعت محقق است - ا س د .

190