اين كه هر گاه اختيار كند نماز ظهر را ، در اين صورت اگر چه دو ركعت أولى از آن در وقت مشترك شده خواهد بود ، لكن دو ركعت آخر در خارج وقت خود بلكه در وقت مختص به نماز عصر اتيان شده خواهد بود ، و اگر چنين [1] نمايد و بعد از نماز ظهر قضاء نماز عصر را نيز اعاده نمايد قضاءا أكمل و أتم خواهد بود .
مبحث دوم ( در ذكر خلاف است در تحديد وقت صلاتين بداية و نهاية ) اما در بدايت پس آنچه كه مذكور شد كه أول وقت نماز عصر بعد از انقضاء مقدار اداى نماز ظهر است از أول زوال ، اين مشهور ما بين فقهاء است . و قولى از شيخ صدوق نقل شده حاصل آن اين است كه آن بزرگوار منكر اختصاص شده ، بلكه از أول زوال تا غروب آفتاب را وقت هر دو نماز مىداند با حكم به لزوم تقديم ظهر بر عصر ، ثمرهء ما بين قولين ظاهر مىشود در چند موضع :
اول : آن است هر گاه كسى شروع به نماز ظهر نمود به اعتقاد تحقق زوال و فارغ از نماز ظهر شد به حدى كه قليلى از نماز واقع در وقت شده ، آن وقت حقيقت حال منكشف شده .
بنا بر مشهور لازم است تأمل نمايد تا مقدار اداى ظهر منقضى شود از أول

[1] شخص بطىء القراءه هر گاه درك كند از وقت به مقدار چهار ركعت به مقتضاى حال بطوء خود ، هر گاه ممكن است او را اسراع در قرائت و اذكار و افعال صلاة ، لازم است بر او اسراع تا اينكه درك كند هر دو فريضه را در وقت و هر گاه ممكن نيست و جماعت او را ممكن است ، جماعت بر او لازم است . و هر گاه جماعت هم او را ممكن نباشد ترك سوره نمايد . و هر گاه با ترك سوره هم درك هر دو فريضه و لو يك ركعت نمىكند در اين صورت تقديم عصر را نمايد و ظهر را قضا نمايد - ا س د .

154