نماز ظهر ، يكى در ركعت أول طول داد به سبب رعايت آداب و سنن ، و ديگرى اقتصار نمود به اقل واجب ، و اين از نماز ظهر فارغ شد ، و أول هنوز از ركعت أولى فارغ نشده .
بنا بر آنچه مذكور شد مىگوييم : جايز است در حق ثانى اقتدا كند در صلاة عصر خود به آن شخص به علت آن كه وقت نماز عصر به مقتضاى آنچه مذكور شد داخل شده است ، اگر چه امام هنوز از ركعت أول نماز ظهر فارغ نشده باشد با آنكه هر دو در يك آن مشغول به نماز ظهر شده‌اند .
دوم : آن است كه هر گاه فرض شود شخصى بطيء القراءة بعد از انقضاى مقدار يك ركعت از نماز به حسب حال او از أول زوال شروع كرد به نماز عصر به اعتقاد آن كه نماز ظهر را به عمل آورده ، بعد از فراغ از نماز عصر عالم شد به حقيقت حال ، صلاة عصر او محكوم به صحت است ، بنابر آن كه آن مقدار از وقت وسعت كل اقل واجب از صلاة ظهر را داشته باشد ، به خلاف آن كه اگر مراد چهار ركعت مختص بالاضافه به خود اين شخص بطيء القراءة بوده باشد .
سوم : آن است هر گاه فرض شود كسى به اعتقاد اين كه زوال متحقق شده مشغول شد به نماز ظهر ، و بعد فساد اعتقاد او منكشف شد ، هر گاه بعضى از صلاة ظهر مصادف با وقت شده باشد به حدى كه آن وقت وسعت اقل واجب نماز ظهر را داشته باشد ، در آن وقت من غير تأمل ، حكم مىكنيم به جواز اتيان به صلاة عصر من غير فصل ، به خلاف اين كه هر گاه وسعت [1] آن را

[1] ظاهر اين است كه حكم به صحت صلاة ظهر ثابت است مطلقا ، اعم از اينكه آنچه از وقت درك كرده وسعت اقل واجب صلاة ظهر را داشته باشد يا نه - ا س د .

152