به خويشانش برسانند . آن زن نزد زهير رفت و گريه كرد و با او وداع نمود وگفت :
" خداوند يار و ياور تو باشد و تو را به خوشبختى برساند . ولى از تو تمنا دارم روز قيامت ، نزد جد حسين ( ع ) مرا نيز به ياد آورى . " پس از آن زهير به اصحاب گفت : " هر كه مايل است با من بيايد ، و اگر نه اين آخرين ديدار ماست . " حسين ( ع ) از آن منزل حركت كرد تا به منزل " زباله " رسيد . در آن محل بود كه از شهادت مسلم بن عقيل با خبر شد و اصحابش نيز از اين خبر مطلع گرديدند . آنان كه به طمع رياست با حسين ( ع ) آمده بودند ، رفتند ، ولى اهل بيت و ياران با وفاى او ماندند .
براى شهادت مسلم فريادهاى گريه و ناله از آنان برخاست و اشكها از ديدگان جارى شد ، ولى حسين ( ع ) به قصد رسيدن به شهادت ، طى طريق مىنمود .
فرزدق ( 1 ) شاعر به ملاقاتش نايل شد وگفت : " اى پسر پيغمبر ! چگونه به مردم كوفه كه مسلم بن عقيل و ياران او را كشتند ، اعتماد مىكنى ؟ " حسين ( ع ) گريست و فرمود : " خدا بيامرزد مسلم را كه به زندگى جاويدان و روزى فراوان خداوند رسيد و داخل بهشت شد و خشنودى خدا را فراهم كرد . او تكليف خود را انجام داد ، ولى ما هنوز در راه هستيم . " سپس او اشعارى به اين مضمون را انشا كرد :
" اگر دنيا نفيس و با ارزش شمرده مىشود ، به يقين ثواب خداوند بالاتر و اصيل تر است ، و اگر بدنها براى مرگ آفريده شده اند ، به يقين كشته شدن در راه خدا با شمشير ، براى مرد نيكوتر است ، و اگر روزى مردم ، تقسيم بندى و مقدر گرديده است ، حرص و اشتياق محدود مرد در طلب روزى ، زيباتر است ، و اگر جمع كردن ثروت و مال براى باقى گذاشتن و رفتن است ، چرا انسان به چيزى كه آن را ترك خواهد كرد ، بخل بورزد ؟ " شهادت قيس بن مسهر راوى مىگويد : حسين ( ع ) نامه اى به سليمان بن صرد خزاعى و مسيب بن نجبه و

1 - نامش ، همام بن غالب تميمى ، پدرش از اشراف بنى تميم بود . او در مدح خاندان پيغمبر ( ص ) اشعار بسيارى سروده است . مخصوصا داستان او با هشام بن عبد الملك در خانه خدا و اشعار او در مدح حضرت زين العابدين ( ع ) از شهرت بسزايى برخوردار مىباشد . او در سال 110 از دنيا رفت .

95