بيشتر است . بنى سعد را هم براى تو مهيا نموده ام و كينه هاى سينه شان را با سخنان آتشين و موعظه آميز ، مانند بارانى كه از ابرهاى سفيد بهارى با رعد و برق ببارد ، شسته ام . . . " حسين ( ع ) از خواندن اين نامه بسى شاد شد و در حق او دعا كرد و فرمود :
" خداوند تو را در روز هولناك و وحشت آور قيامت ، ايمن دارد و تو را عزيز نمايد و در آن روزى كه فشار تشنگى بسيار شديد است تو را سيراب كند . " يزيد بن مسعود ، نويسنده نامه ، براى رفتن خدمت حسين ( ع ) و يارى او ، مجهز و آماده شد . ولى پس از حركت از بصره خبر شهادت حسين ( ع ) را شنيد و از اين جهت بسيار گريه كرد و بى اندازه متأثر شد .
ولى منذر بن جارود - كه دخترش " بحريه " زوجه ابن زياد بود - وقتى نامه حسين ( ع ) را ديد ، از ترس آن كه مبادا دسيسه ابن زياد باشد ، نامه و نامه آور را به ابن زياد تسليم كرد . عبيدالله بدون درنگ قاصد را به دار آويخت و پس از آن بر منبر رفت و خطبه خواند و اهل بصره را از مخالفت با خود و آشوب طلبى بر حذر داشت وايشان را تهديد كرد و آن شب را در بصره به سر برد ، بامداد برادرش عثمان بن زياد را نايب خود قرار داد و خود ، به سرعت به جانب كوفه روانه گرديد . چون نزديك كوفه رسيد پياده شد و در آنجا ماند تا خورشيد غروب كرد . اول شب داخل كوفه شد و چون هوا تاريك بود ، اهل كوفه گمان كردند حسين ( ع ) است و قدوم آن حضرت را به يكديگر مژده مىدادند . چون نزديك او رفتند و شناختند كه ابن زياد است از اطرافش پراكنده شدند و او هم داخل كاخ دار الاماره رفت و شب را به پايان رسانيد . اول صبح از دار الاماره بيرون آمد و بر منبر رفت و خطبه خواند و مردم را از مخالفت با يزيد ترسانيد و بر اطاعت و فرمانبرى او وعده احسان و پاداش داد .
پناهندگى مسلم به خانه هانى بن عروه مسلم بن عقيل كه اين خبر را شنيد ، ترسيد كه مبادا ابن زياد از بودن او در كوفه آگاه شود و برايش مزاحمت ايجاد كند ، به اين جهت از خانه مختار بيرون آمد و به خانه هانى بن عروه رفت . هانى او را در خانه خود پناه داد . از آن پس شيعيان به خانه او زياد آمد و رفت مىنمودند . ابن زياد جاسوسهايى معين كرده بود كه جايگاه مسلم را پيدا

63