معنى آيه اين است كه اگر از يارى رسول خدا ( ص ) تخلف كنيد و در خانه بنشينيد ، با دست خود به سوى بدبختى و هلاكت رفته ايد وخداوند را بر خود غضبناك ساخته ايد .
در واقع اين آيه رد بر ما بود كه تصميم داشتيم در خانه خود بمانيم . اين آيه تحريض بر جنگ با دشمنان اسلام است و هرگز در حق كسى كه به دشمن حمله كند و اصحاب خود را نيز براى شهادت و رسيدن به اجر آخرت ، تحريك و اقدام به جهاد في سبيل الله كند نازل نگشته است . " ما در مقدمه كتاب گفتيم كه اولياى خدا در راه حق ، از جراحات شمشير و نيزه وحشت ندارند و مطالب ديگرى كه در اين كتاب بازگو مىكنيم ، پرده از حقايق اين موضوع برمىدارد .
مهاجرت حسين ( ع ) از مدينه محدثان پس از شرح ملاقات حسين ( ع ) با وليد بن عتبه و مروان مىنويسند :
صبح همان روز كه سوم شعبان سال 60 هجرى بود ، حسين ( ع ) به سوى مكه حركت كرد و بقيه ماه شعبان و رمضان وشوال وذى قعده را در مكه به سر برد .
عبد الله بن عباس وعبد الله بن زبير ، به خدمتش مشرف شدند و آن حضرت را از رفتن بر حذر داشتند .
حسين ( ع ) فرمود : " من از رسول خدا ( ص ) دستورى دارم كه بايد آن را انجام دهم . " ابن عباس از نزد حسين ( ع ) بيرون آمد و در بين راه " وا حسيناه " مىگفت .
پس از آن عبد الله بن عمر آمد وگفت : " بهتر آن است كه با مردم گمراه صلح كنى و اقدام به جنگ نفرمايى . " فرمود : " اما علمت ان من هوان الدنيا على الله ان رأس يحيى بن زكريا اهدى الى بغى من بغايا بنى إسرائيل " " مگر نمىدانى كه از پستى دنيا بود كه سر يحيى را براى گردنكشى از گردنكشان بنى اسراييل به هديه بردند ؟ آيا نمىدانى كه بنى اسراييل از طلوع فجر تا بر آمدن آفتاب ، هفتاد پيغمبر را مىكشتند و سپس به بازار آمده و به معاملات و خريد و فروش خود مشغول مىشدند وگويا هيچ كارى را انجام نداده اند ؟

49