آزرده باشد ، داخل بهشت نخواهد شد . " مؤلف مىگويد : شايد بعضى از كوته نظران كه نمىدانند شهادت چه سعادت بزرگى است ، گمان مىكنند كه خداى متعال چنين حالى را كه شخص خود را به خطر اندازد دوست ندارد ! آيا اين اشخاص كوته فكر در قرآن مجيد نخوانده اند كه خداوند به گروهى فرمان مىدهد كه خويش را بكشند ، در آنجا كه مىفرمايد : * ( فتوبوا الى بارئكم فاقتلو انفسكم ذلكم خير لكم عند بارئكم ) * يعنى : توبه و بازگشت كنيد به سوى خداى خويش و خود را بكشيد زيرا اين عمل نزد خداوند براى شما نيكوتر و بهتر است .
شايد اين گونه كسان گمان مىكنند كه آيه شريفه : * ( ولا تلقوا بأيديكم الى التهلكة ) * - يعنى : خود را با دست خود به هلاكت نيفكنيد - اشاره به شهادت و كشته شدن در راه حق است ، در صورتى كه اين اشتباه است و شهادت ، بزرگترين سعادت براى انسان است . نويسنده كتاب " مقتل " - كه از امام صادق روايت كرده است - در تفسير اين آيه شريفه مطلبى را نقل مىكند كه مورد پذيرش عقل است . او مىنويسد :
" ما در جنگ نهاوند ( يا جنگ ديگرى ) شركت كرده بوديم . مسلمانان صفوف جنگ را منظم كردند و دشمن نيز برابر ما صف كشيد . در هيچ جنگى صفوفى به اين طول و عرض نديده بودم . رومىها پشت به ديوار شهر خويش داده بودند و آماده جنگ مىشدند . در اين هنگام مردى از صف مسلمانان به دشمن حمله كرد . مردم گفتند : " لا إله الا الله القى نفسه الى التهلكة " " اى واى ! اين شخص با دست خود ، مرگ و هلاكت را براى خود آماده كرد . " ابو ايوب انصارى كه حضور داشت گفت : " شما اين آيه را تأويل به مردى مىكنيد كه با حمله خويش شهادت را خواستار گرديد ؟ در صورتى كه چنين نيست . اين آيه در حق ما نازل شده است ، زيرا ما مشغول يارى رسول خدا ( ص ) شده بوديم و دست از خانواده و اموال خويش برداشتيم و اقدام به اصلاح امور خود نكرديم تا امور و زندگى ما از هم پاشيد . پس از آن ، تصميم گرفتيم كه از يارى پيغمبر تخلف نماييم تا به زندگى و اموال خود سر و صورت بدهيم . لذا اين آيه نازل شد : * ( ولا تلقوا بأيديكم الى التهلكة ) * .

47