با اين همه تفصيل ، مختار در چهاردهم ربيع الاول سال 66 هجرى ، قيام خود را در كوفه اعلام نمود . مردم شيعه ، دور او را گرفتند ، اشراف نيز با او بيعت كردند . مختار آراى مستضعفان و محرومان را نيز جلب نمود . او با ترفندهايى كه داشت ، از آن ميان ، منبر پوشيده با ديبا و حرير را بيرون آورد و مردم را به تبرك جويى آن فرا خواند ، به اين عنوان كه آن همان منبرى است كه على ( عليه السلام ) بر عرش آن بالا رفته و مردم را مورد وعظ و خطابه قرار داده است ، كه هم اكنون در اختيار او است !
او به گروههاى ويژه پرچمهايى را نيز بست و نمايندگانى به مناطق ارمنستان ، آذربايجان ، موصل ، مداين ، جوفا ، بهگباد اعلى و اوسط فرستاد ، آنچنان كه مجموعه اى از گروههاى كوچك ايرانى را ترتيب داد و امور خود را در كوفه به عنوان يك مركز سياسى تثبيت نمود .
او فرماندهى نظامى سپاه خود را به ابراهيم بن مالك اشتر سپرد تا عمليات نظامى را در جزيره بر ضد امويان پيش برد . ابراهيم آن مناطق را تسليم امر مختار نمود و جمعى از قاتلان ابا عبد الله الحسين را از ميان برد . در اين ميان ، خبر رسيد كه سپاه بزرگى از پيروان امويان با قيادت و فرماندهى ابن زياد عازم كوفه است ، از طرفى ابن زبير هم در صدد تسخير كوفه مىباشد . چون مختار ، عبد الله بن مطيع ، نماينده او را از كوفه بيرون كرده بود و خود مستقلا حكومت كوفه را به دست گرفته بود ، بى آن كه از ابن زبير دستورى دريافت كرده باشد .
مصعب بن زبير ، در بصره مردم را بر ضد مختار آماده مىساخت . در اجراى اين هدف ، مطلب بن ابى صفره را از فارس فرا خوانده بود تا فرماندهى لشكرش را بر عهده گيرد .
مختار نخست ابراهيم بن اشتر را جهت سركوبى لشكر ابن زياد اعزام نمود و در يك معركه بسيار سخت ، ابراهيم پيروزى جالبى به دست آورد . اين جنگ منجر به كشته شدن ابن زياد و سوزاندن بدن نحس او و متفرق شدن سپاهش گرديد . ابراهيم سر ابن زياد را بريده ، به سوى مختار فرستاد ، و مختار آن را زير پاى خود در دار الإماره

262