فاطمه ( س ) نمايان مىكند و حسين ( ع ) در حالى كه سر بر بدن ندارد ، با قاتلان خود و آنان كه ايشان را آماده كردند ، مخاصمه مىنمايد و خداوند قاتلان او و كسانى كه آماده كشتن او شدند و آنان كه در قتل او شركت داشتند ، همه را [ نزد فاطمه ( س ) ] جمع مىكند . چون حاضر شدند ، من فرد فرد آنان را مىكشم . باز زنده مىشوند . امير المؤمنين ( ع ) آنان را به قتل مىرساند . سپس زنده مىشوند . حسن ( ع ) آنان را مىكشد ، باز زنده مىشوند . حسين ( ع ) آنان را مىكشد . سپس زنده مىشوند . هر كدام از ذريه ما يك بار آنان را به قتل مىرساند . در اين هنگام است كه غضب ما بر طرف و اندوهها فراموش مىگردد . " پس از آن امام صادق ( ع ) فرمود : " خدا رحمت كند شيعيان ما را . به خدا قسم ، آنان به خاطر حزن و اندوهى طولانى كه در اين مصيبت داشتند ، در مصيبت ما شريكند و از رسول خدا ( ص ) روايت شده است كه چون روز قيامت برپا شود ، فاطمه ( س ) با جمعى از زنها به محشر مىآيد . به او خطاب مىشود كه داخل بهشت شود . مىگويد : " داخل نمىشوم تا بدانم بعد از من با فرزندم چه كردند ؟ " خطاب مىشود : " نظرى به قلب محشر كن . " چون نگاه مىكند ، مىبيند حسين ( ع ) ايستاده است و سر بر بدن ندارد . او از ديدن اين منظره صيحه اى مىزند و از صيحه او من و فرشتگان فرياد مىزنيم . " در روايت ديگرى وارد شده است كه فاطمه ( س ) از ديدن حسين ( ع ) فرياد مىزند : " اى فرزندم و اى ميوه دلم ! " در آن حال خداى متعال براى خاطر فاطمه ( س ) به غضب مىآيد و آتشى را كه " هب هب " ناميده مىشود و هزار سال دميده شده تا به رنگ سياه در آمده است و هرگز آسايش و فراغت در آن داخل ، و غم و اندوه از آن خارج نمىگردد ، مأمور مىكند كه قاتلان حسين ( ع ) را برچيند . آتش آنان را از ميان مردم برمىچيند و چون در ميان آن جاى گرفتند ، آتش فرياد شديدى مىزند و افروخته مىشود و آن جماعت هم فرياد مىزنند و برافروخته مىشوند و با صداى بلند مىگويند : " پروردگارا ! براى چه قبل از بت پرستان ، آتش را بر ما واجب گردانيدى و ما را معذب ساختى ؟ " خطاب مىرسد : " آن كسى كه مىداند مانند آن كسى نيست كه نمىداند . " ( شما مىدانستيد ولى آنان نمىدانستند . )

167