بيرون آمد و نزديك حسين ( ع ) ايستاد . زينب ( س ) خود را به او رسانيد تا او را نگه دارد ، ولى شديدا امتناع كرد وگفت : " به خدا قسم ، از عمويم هرگز دور نمىشوم . " در آن وقت بحر بن كعب ( يا ابجر بن كعب ) و به قولى حرملة بن كاهل ( لعنة الله عليهما ) شمشير خود را بر حسين ( ع ) فرود آورد . آن كودك گفت : " واى بر تو اى حرامزاده ! آيا مىخواهى عموى مرا بكشى ؟ " ولى آن ناپاك شمشير را بر حسين ( ع ) فرود آورد . كودك دست خود را سپر شمشير قرار داد و دستش به پوست آويخت و فرياد زد : " عمو جان ! " حسين ( ع ) او را در بغل گرفت و به سينه چسباند و فرمود : " برادر زاده ! بر اين مصيبتى كه بر تو وارد آمده است ، صبر كن و از خداوند طلب خير نما ، زيرا خداوند تو را به به پدران صالحت ملحق مىكند . " ناگاه حرملة بن كاهل تيرى بر او زد و او ، در دامان عمويش ، حسين ( ع ) به قتل رسيد .
شهادت امام حسين ( ع ) پس از آن شمر بن ذى الجوشن به خيمه امام حسين ( ع ) حمله نمود و آن را با نيزه خود سوراخ كرد وگفت : " آتش بياوريد تا خيمه را با هر كه در آن است بسوزانم . " حسين ( ع ) به او فرمود : " اى پسر ذى الجوشن ! تو آتش مىطلبى كه اهل بيت مرا بسوزانى ؟ خدا تو را به آتش جهنم بسوزاند . " شبث آمد و شمر را به خاطر اين كار ، سرزنش و توبيخ نمود . شمر شرمگين شد و منصرف گرديد .
راوى مىگويد : حسين ( ع ) فرمود : " جامه اى براى من بياوريد كه بى ارزش باشد تا كسى در آن رغبت نكند ، تا من زير لباسهاى خود بپوشم و بدنم برهنه نماند . " جامه تنگ و كوچكى به خدمتش آوردند . فرمود : " اين جامه را نمىخواهم ، زيرا لباس ذلت است . " ولى جامه كهنه اى گرفت و آن را پاره كرد و زير لباسهايش پوشيد .

149