گرفت تا لبريز شد و آن را به زمين ريخت و فرمود : " خداوندا ! به تو شكايت مىكنم از ستمهايى كه اين مردم با پسر پيغمبرت مىنمايند . " پس از آن ، لشكريان ، بين عباس ( ع ) و حسين ( ع ) جدايى انداختند و دور عباس حلقه زدند و او را از هر طرف احاطه كردند تا او را شهيد نمودند . حسين ( ع ) در شهادت او سخت گريست . در همين مقام است كه شاعر مىگويد :
" سزاوارترين مردم براى گريستن ، آن كسى است كه حسين ( ع ) را از مصيبت خود به گريه انداخت : برادر حسين و فرزند پدر او ، يعنى ابو الفضل به خون آغشته . آن كه با حسين ( ع ) مواسات و همراهى نمود و هيچ چيزى او را از همراهى حسين باز نداشت و در حال تشنگى به آب فرات رسيد و چون حسين ( ع ) تشنه بود ، او هم آب نياشاميد . " سالار شهيدان به كارزار مىرود پس از آن كه اصحاب و ياران به شهادت رسيدند ، حسين ( ع ) لشكر را به جنگ طلبيد و هر كس را كه مقابل او مىرفت به قتل مىرسانيد ، تا آن كه عده زيادى از آنان را كشت . در حال كارزار مىفرمود : " كشته شدن در راه خدا بهتر است از زير بار ننگ رفتن ، و عار و ننگ بهتر از دخول در آتش دوزخ مىباشد . " يكى از راويان مىگويد : به خدا قسم هرگز نديده بودم كسى را كه سپاه دشمن او را احاطه كرده باشند و فرزندان و اهل بيت و اصحاب او كشته شده باشند ، با اين حال ، قويدل تر و نيرومندتر از حسين ( ع ) بوده باشد . همين كه آن لشكر ، بر او حمله مىكردند ، شمشير مىكشيد و بر آنان حمله مىكرد و آنها همانند گله گرگ زده ، پراكنده مىشدند . حضرت بر آن جماعت - كه شماره آنان به سى هزار رسيده بود - حمله مىكرد و آنان چون ملخهايى كه پراكنده مىشوند ، از مقابل وى فرار مىكردند و سپس به مركز خود برمىگشت و پيوسته بر زبانش ورد " لا حول ولا قوة الا بالله " بود و پيوسته با آنان مىجنگيد ، تا آن كه لشكريان ، بين او و خيمه ها حايل شدند .
حسين ( ع ) فرياد زد : " واى بر شما اى پيروان آل ابى سفيان ! اگر دين نداريد و از روز معاد هم نمىترسيد ، پس لا اقل در دنياى خود آزادمرد باشيد و به اصل و حسب خود رجوع كنيد ، اگر عرب هستيد ، آنگونه كه خود گمان داريد . "

145