شهادت على اكبر ( ع ) ياران با وفاى حسين ( ع ) با بدنهاى چاك چاك ، روى خاك افتاده و به جز اهل بيتش كسى زنده نمانده بود . در آن هنگام فرزندش على بن حسين ( ع ) - كه چهره اش از همه مردم زيباتر و اخلاقش از همه نيكوتر بود - به سوى پدر آمد و اجازه كارزار خواست . حسين ( ع ) بدون درنگ اذنش داد . سپس نگاهى مأيوسانه بر اندام و چهره او انداخت و بى اختيار قطرات اشك ، بر صورتش جارى شد وگفت :
" خداوندا ! تو شاهد باش كه جوانى به سوى اين سپاه رفت كه از لحاظ اندام ، اخلاق و گفتار از همه مردم به رسول تو شبيه تر بود و هر گاه ما مشتاق ديدار پيغمبرت مىشديم به اين جوان مىنگريستيم . " پس از آن متوجه عمر بن سعد شد و فرياد زد : " اى پسر سعد ! خدا رحم تو را قطع كند چنان كه رحم مرا قطع نمودى . " در اين هنگام على بن الحسين ( ع ) به دشمن نزديك شد و به جنگ پرداخت و زد و خورد سخت و خونينى نموده ، عده زيادى را كشت و سپس به سوى پدر آمد و گفت : " اى پدر بزرگوار ! تشنگى جانم را به لب رسانيده وسنگينى آلات جنگ ، مرا به رنج انداخته است . آيا ممكن است با اندكى آب ، مرا از تشنگى نجات دهى ؟ " امام حسين ( ع ) گريست و فرمود : " چه مصيبتى ! فرزند عزيزم ! از كجا آب بياورم ؟ بازگرد و كمى ديگر بجنگ ، زيرا بسيار نزديك است كه جدت محمد ( ص ) را ملاقات كنى و از دست او جام سرشارى از آب بنوشى كه از آن پس ، هرگز تشنه نشوى . " على به سوى ميدان بازگشت . دست از جان شسته و آماده شهادت شد . حمله بسيار شديدى را آغاز نمود . ناگاه منقذ بن مره عبدى ( لعنة الله عليه ) او را هدف تيرى قرار داد كه از اثر آن تير نيروى دفاع از او سلب شد و به روى زمين افتاد و فرياد زد : " پدر جان ! خداحافظ و سلام بر تو . اينك جدم محمد ( ص ) تو را سلام مىرساند و مىگويد :
اى حسين ! زود نزد ما بيا . " سپس فريادى كشيد و جان داد .
حسين ( ع ) آمد و بر بالين كشته فرزندش نشست و صورت بر صورت او نهاد و فرمود : " پسر جانم ! خدا بكشد كسانى را كه تو را كشتند . چقدر گستاخى نمودند بر خدا !
چقدر حرمت رسول خدا را شكستند ! على الدنيا بعدك العفا . پس از تو ، خاك بر سر اين دنياى بى وفا باد . " راوى مىگويد : زينب ( س ) از خيمه ها بيرون آمد و راه ميدان را در پيش گرفت و

139