بامداد عاشورا راوى مىگويد : سپاه عمر بن سعد سوار شدند و حسين ( ع ) ، برير بن خضير را به سوى آنان فرستاد . برير آنان را موعظه كرد و مطالبى را به ايشان تذكر داد ، ولى اعتنا نكردند و در آنان اثر نكرد . پس از آن حسين ( ع ) بر شتر - و به قولى بر اسب - خود سوار شد و ياران عمر بن سعد را دعوت به سكوت و توجه به كلمات خود كرد . آنان ساكت شدند . حسين ( ع ) حمد و ثناى خداوند را به بهترين وجهى ادا نمود و بر محمد ( ص ) و فرشتگان و پيغمبران درود فرستاد و داد سخن داد و پس از آن فرمود :
" اى مردم ! بيچارگى و هلاكت بر شما باد كه در حال سرگردانى از ما يارى خواستيد و ما با شتاب ، براى يارى شما شتافتيم ، ولى شما شمشيرى را كه سوگند ياد كرده بوديد كه در يارى ما به كار بريد ، براى كشتن ما به دست گرفتيد و آتشى براى سوزانيدن ما افروختيد كه ما مىخواستيم با آن آتش ، دشمن خود و دشمن شما را بسوزانيم . امروز همه براى كشتن دوستان خود ، به يارى دشمنان شتافته ايد ، بدون آن كه عدل و داد را بين شما رواج داده باشند و بى آن كه در يارى آنان براى شما اميد خوش و رحمتى بوده باشد . واى بر شما ! چرا دست از يارى ما كشيديد و حال آن كه شمشيرها در غلاف و دلها مطمئن و آرام و رأى ها محكم شده بود ، ولى شما در افروختن آتش فتنه ، مانند ملخها شتاب كرديد و ديوانه وار خود را چون پروانه در آتش افكنديد . اى مخالفان حق و اى گروه نامسلمان و اى تاركان قرآن و اى تحريف كنندگان كلمات و اى جمعيت گناهكار و اى پيروان وسوسه هاى شيطان و اى خاموش كنندگان شريعت و سنت پيغمبر ! دور باشيد از رحمت خدا ! آيا اين مردم ناپاك را پشتيبانى مىكنيد و از يارى ما دست برمىداريد ؟ آرى . به خدا قسم ، مكر و حيله از زمان قديم در شما بوده و اصل و فرع شما با آب تزوير به هم آميخته و فكر شما با آن تقويت شده است . شما پليدترين ميوه اى هستيد كه گلوى تماشاگران خود را آزار مىدهد و كمترين لقمه اى هستيد كه اشخاص غاصب شما را ببلعند .
آگاه باشيد كه زنازاده پسر زنازاده ( ابن زياد ) مرا بين دو چيز مخير ساخته است : يا با شمشير كشيده آماده جنگ شوم و يا لباس ذلت بپوشم و با يزيد بيعت كنم ، ولى ذلت از ما بسيار دور است و خدا و رسول خدا و مؤمنان و پرورده شدگان دامنهاى پاك و اشخاص با حميت و مردان با غيرت به ما چنين اجازه اى را نمىدهند كه ذلت اطاعت

123