خوددارى از لعن كسى كه خداوند بيزارى از او و اظهار بيزارى از او را واجب نموده امر خدا را زير پا نهاده و با آن مخالفت كرده است ، و آن كس كه بر برخى از گناهان اصرار ورزد توبه و استغفارش از برخى گناهان ديگر پذيرفته نخواهد شد .
و اما كسى كه در تمام عمرش ابليس را لعن نكند ، اگر اعتقاد به وجوب لعن او نداشته باشد بى شك كافر است ، و اگر به وجوب لعن او معتقد باشد و با اين حال او را لعن نكند خطا كار به حساب مى آيد . وانگهى ميان لعن نكردن ابليس و لعن نكردن سران گمراهى در اين امت مانند معاويه ومغيره و امثال آنها فرق است ، زيرا خوددارى از لعن ابليس موجب شبهه اى درباره ملعون بودن ابليس نزد احدى از مسلمانان ايجاد نمى كند ، ولى خوددارى از لعن كردن اين گونه افراد در نظر بيشتر مسلمانان در كار آنان شبهه انگيز است ، و پرهيز از موجبات شبهه در دين از واجبات است . از اين رو خوددارى از لعن ابليس با خوددارى از لعن اينان قابل قياس نيست .
باز به مخالفان بايد گفت : اگر كسى بگويد : كار يزيد بن معاويه وحجاج بن يوسف بر ما پوشيده است و ما را نرسد كه در داستان آنها سخن به گزاف گوييم و به لعن آنها پردازيم و با آنان دشمنى كنيم و از آنان بيزارى جوييم ، آيا اين سخن جز اين است كه شما مى گوييد : كار معاويه ومغيرة بن شعبه و امثال اينان بر ما پوشيده بوده و معنا ندارد كه در داستان آنها سخن به گزاف گوييم ؟ !
وانگهى ، اى گروه عامه وحشويه و اهل حديث ، چرا شما در كار عثمان مداخله مى كنيد و سخن به گزاف مى گوييد با آن كه داستان او هم بر شما پوشيده بوده است ! و چرا از قاتلان وى بيزارى مىجوييد و آنها را لعن مى كنيد ؟ ! و چرا شأن ابو بكر را درباره فرزندش محمد صديق حفظ نكرديد ، زيرا فرزند وى را لعن مى كنيد و او را فاسق مى دانيد ؟ ! و نيز شأن عايشه را درباره همين محمد كه

980