الله عليهم [1] ( با قومى كه خدا بر آنان غضب كرده دوستى مكنيد ) ، و نيز مسلمانان اجماع دارند بر آن كه خداى متعال دشمنى با دشمنانش و دوستى با دوستانش را واجب ساخته - و اگر نه اين بود كه - دشمنى در راه خدا واجب ، و دوستى در راه خدا واجب است هرگز ما در راه دين با كسى دشمنى نمىورزيديم و از او بيزارى نمىجستيم و دشمنى با آنها تكلفى بيش نبود ، و اگر مى دانستيم كه خداوند اين عذر را از ما مى پذيرفت كه گوييم : ( پروردگارا ، كار آنان از نظر ما پوشيده بود و گفتگو در كارى كه بر ما پوشيده بود معنا نداشت ) ، بى شك بر اين عذر اعتماد مى كرديم و با آنان طرح دوستى مىريختيم ، ولى مى ترسيم كه خداى سبحان به ما بگويد : اگر كار آنان از ديد شما پنهان بود از دل و گوش شما كه پنهان نبود ، زيرا اخبار درستى درباره آنان به شما رسيد كه با همين گونه اخبار پى به رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم برديد و اقرار به او و دوستى كسانى را كه او را تصديق كردند و دشمنى با كسانى را كه او را نافرمانى نموده و به انكار او برخاستند بر خود لازم ساختيد ، و نيز مأمور بوديد كه در قرآن و آنچه پيامبر آورد بينديشيد ، و چرا نترسيديد كه فردا روز از مشمولان اين آيه باشيد كه عده اى گويند : ربنا انا اطعنا سادتنا وكبراءنا فاضلونا السبيلا [2] ( پروردگارا ، ما از سران و بزرگان خود فرمان برديم و آنان ما را به گمراهى كشاندند ) ؟ !
اما لفظ لعن چيزى است كه خود خداوند بدان دستور داده و آن را واجب نموده است ، نمى بينى كه فرموده : اولئك يلعنهم الله ويلعنهم اللاعنون ؟ [3] ( آنان را خدا لعنت مى كند و لعنت كنندگان نيز لعنت مى كنند ) ، كه اين جمله خبرى است

[1] - سوره ممتحنه / 13 .
[2] - سوره احزاب / 67 .
[3] - سوره بقره / 159 .

976