13 - اسحاق بن عمار صيرفى گويد : به امام كاظم عليه السلام گفتم : فدايت شوم ، درباره آن دو منافق برايم سخنى گوييد كه من از پدرتان درباره آنها سخنانى چند شنيده ام . فرمود : اى اسحاق ، اولى به منزله گوساله و دومى به منزله سامرى است .
گفتم : فدايت شوم ، درباره آنها بيشتر بفرما . فرمود : به خدا سوگند كه آن دو بودند كه مردم را در نصرانيت و يهوديت و مجوسيت نگاه داشتند ( و مانع گرايش آنها به اسلام شدند ) ، خدايشان نيامرزد .
گفتم : فدايت شوم ، بيشتر بفرما . فرمود : سه دسته اند كه خداوند به آنان نظر رحمت نمى كند و آنان را ( از گناهان ) پاكيزه نمى سازد و عذابى دردناك دارند .
گفتم : فدايت شوم ، آنها كيانند ؟ فرمود : مردى كه امامى را كه از سوى خدا منصوب نشده به امامت شناسد ، و مردى كه در امامى كه از سوى خدا منصوب شده طعنه زند ، و مردى كه پندارد اين دو كس ( يا آن دو تن نامبرده ) از اسلام بهره اى دارند .
گفتم : فدايت شوم ، بيشتر بفرما . فرمود : اى اسحاق ، براى من فرقى ندارد كه آيه محكمى از كتاب خدا را بيندازم ، يا نبوت محمد صلى الله عليه و آله و سلم را انكار كنم ، يا پندارم كه خدايى در آسمان نيست ، يا آن كه كسى را بر على بن ابى طالب عليه السلام مقدم بدارم .
گفتم : فدايت شوم ، بيشتر بفرما . فرمود : اى اسحاق در دوزخ و اديى است به نام سقر كه از روزى كه خدايش آفريده شراره اى نكشيده ، اگر خداوند به آن اجازه شراره كشيدن به قدر سوراخ سوزنى دهد شعله اش همه مردم روى زمين را بسوزاند ، و دوزخيان از گرما و بوى گند و تعفن اين وادى و عذابهايى كه خداوند براى اهل آن فراهم كرده پناه مى جويند ، و در آن وادى كوهى است كه همه اهل آن وادى از آن كوه و بوى گند و تعفن آن و عذابهايى كه خداوند براى اهل آن فراهم كرده پناه مى جويند ، و در آن كوه دره اى است كه همه اهل آن كوه از گرما و بوى گند و تعفن آن و عذابهايى كه خداوند براى اهل آن فراهم كرده پناه

971