مى تراشيدند تا مطلب را بر مردم مشتبه سازند . [1] از ابو حنيفه نقل است كه گفت : من با امام صادق عليه السلام ( بن جعفر ) در هر گفتار وى مخالفت كردم جز آن كه نمى دانم در ركوع و سجود چشمان خود را مى بندد يا باز مى گذارد . [2] روى همين جهت است كه مخالفت با عامه از مرجحات روايات است . شيخ انصارى رحمه الله گويد : دوم از مرجحات آن است كه رشد و راه درست در خلاف آنان است چنان كه در روايات چندى بدان تصريح گرديده است . در روايت على بن اسباط آمده : به حضرت رضا عليه السلام گفتم : مسأله اى پيش مى آيد كه ناچار بايد حكم آن را بدانم ولى در شهرى كه هستم از دوستان شما كسى نيست كه از او بپرسم . فرمود : نزد فقيه آن شهر برو و از وى بپرس ، و چون فتوا داد خلاف آن را عمل كن ، زيرا حق در اين مخالفت است .
و در حديث مرسل داود بن حصين ( از امام صادق عليه السلام ) وارد است كه فرمود :
هر كه با ما موافق است با دشمن ما مخالفت مى ورزد ، و هر كه در گفتار و عملى با دشمن ما موافق باشد از ما نيست و ما هم از او نيستيم .
و در روايت حسين بن خالد است كه : شيعيان ما تسليم امر ما هستند ، و به قول ما عمل مى كنند ، و با دشمنان ما مخالفت مىورزند ، هر كه چنين نباشد از ما نيست ، و حال آنان حال يهود است كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم درباره آنان دستور رسيده كه : تا مىتوانيد با آنان مخالفت ورزيد . [3] محمود بن عمر زمخشرى كه او را جار الله ( همسايه خدا ، پناهنده به خدا ) خوانند بنگر كه چگونه بر امام على عليه السلام جور نموده و از راه راست منحرف

[1] - رسائل شيخ انصارى / 805 .
[2] - همان / 807 .
[3] - همان / 806 .

951