دست يافت و از گناه او چشم پوشيد . وعبد الله بن زبير حضرتش را در برابر همه مردم دشنام مى گفت و در جنگ جمل در سخنرانى خود گفت : ( اين مرد لئيم پست على بن ابى طالب به سوى شما آمده ) وعلى عليه السلام مى فرمود : ( زبير هميشه از ما خاندان بود تا پسرش عبد الله بزرگ شد ) ، با اين همه در همان جنگ بر او دست يافت و او را اسير كرد اما از او درگذشت و فرمود : ( از اينجا برو تا تو را نبينم ) وبيش از اين نگفت . و نيز پس از جنگ جمل در مكه بر سعيد بن عاص كه از دشمنان او بود دست يافت و چيزى به او نگفت . . . [1] 4 - قنبر گويد : با اميرمؤمنان عليه السلام بر عثمان وارد شدم ، عثمان دوست داشت با امام خلوت كند ، امام به من اشاره كرد كه دور شوم . من اندكى دور شدم ، عثمان شروع كرد با تندى با امام سخن گفتن ، و امام همان طور سر به زير داشت . عثمان گفت : چرا حرف نمى زنى ؟ فرمود : پاسخى جز آنچه ناخوشايند توست ندارم و سخنى كه پسند تو باشد در نظرم نيست . سپس از نزد عثمان بيرون آمد و اين شعر را زمزمه مى كرد : ( اگر پاسخ او را دهم پاسخهاى حاضر و كوبنده ام دل او را به درد آورد ، ولى صبر مى كنم و خون دل مىخورم كه اگر اقدامى عليه او كنم نيش سختى از من خواهد خورد ) . [2] 5 - امام عليه السلام يكى از غلامان خود را چند بار صدا زد و او پاسخ نگفت ، امام بيرون آمد ديد غلام در خانه ايستاده است ، فرمود : چرا پاسخ نمى دهى ؟ گفت :
حال نداشتم و مى دانستم كه شما هم ناراحت نمى شويد و آسيبى به من نمى رسانيد ، فرمود : سپاس خدا را كه مرا از كسانى قرار داد كه خلقش از او ايمنند ، اى غلام برو كه در راه خدا آزادى . [3]

[1] - شرح نهج البلاغة 1 / 22 .
[2] - بحار الانوار 41 / 49 .
[3] - همان / 48 .

778