دست مى دهد كه گويى برقهايى است كه بر او مىجهند و زود خاموش مى شوند ، و اين را در اصطلاح عرفان ( اوقات ) گويند ) . وقشيرى در رساله خود گويد : ( آنها برقهايى است كه مىجهند و خاموش مى شوند ، و انوارى است كه رخ مى نمايند و روى مى پوشند . . . ) .
مى بينى كه او هم مانند حكيمان از همان برقهاى جهنده سخن مى گويد ، و عارف و حكيم هر دو از الفاظ اميرمؤمنان عليه السلام پيروى مى كنند چرا كه حكيم حكيمان و عارف عارفان و آموزگار صوفيان او است ، و اگر اخلاق و سخن و آموزشهاى گفتارى و عملى آن حضرت در اين فن به مردم نبود احدى از اين طايفه به چنين سخنانى راه نمى يافت و راه ورود و خروج در اين مباحث را نمى دانست . [1]

[1] - شرح نهج البلاغة ابن ابى الحديد 11 / 137 .

746