روبرو مى شود او را مى كشد يا ضربتى مى زند يا به خاك مى افكند ، يا بر او نهيب مى زند كه اى دشمن خدا بمير و او قالب تهى مى كند ، و هيچ كس از چنگ او نمىگريزد ! [1] 3 - ابن ابى الحديد در شرح اين سخن حضرت كه به امام حسن عليه السلام فرمود :
( هرگز كسى را به مبارزه فرامخوان ، و اگر به مبارزه فرا خوانده شدى اجابت كن ، زيرا فرا خواننده به مبارزه متجاوز است و متجاوز مغلوب ) ( 1 ) ، گويد : آن حضرت در اين سخن به يك حكم و علت آن اشاره نموده است ، و ما هرگز نشنيده ايم كه آن حضرت دعوت به مبارزه كرده باشد اما هميشه يا به نام خوانده مى شد و يا صداى مبارز طلبى بلند مى شد و حضرت به ميدان مى رفت و او را به قتل مى رساند . در جنگ بدر بنى ربيعة بن عبد شمس بنى هاشم را به مبارزه خواندند و حضرت به ميدان رفت و وليد را كشت و در قتل عتبه نيز با حمزه شركت داشت .
و در جنگ احد طلحة بن ابى طلحه مبارز طلبيد و حضرت به ميدان رفت و او را كشت . و در جنگ خيبر مرحب مبارز طلبيد باز حضرت به ميدان رفت و او را كشت . اما به ميدان رفتن حضرتش در جنگ خندق براى مبارزه با عمرو بن عبدود بزرگتر از بزرگ و عظيم تر از عظيم است ، و سخن تنها همان است كه شيخ ما ابو آلهذيل گفته است در پاسخ كسى كه پرسيد : ( منزلت على در نزد خدا بزرگتر است يا ابو بكر ) ؟ او گفت : ( اى برادرزاده ، به خدا سوگند مبارزه على با عمرو در جنگ خندق با تمام اعمال و طاعات مهاجران و انصار برابر است و بر آنها فزونى دارد چه رسد به ابو بكر تنها ) !
و در اين زمينه از حذيفة بن يمان مطلبى مناسب بلكه بليغ تر نقل شده و آن

[1] - المجلى / 410 . ( 2 ) - نهج البلاغة ، حكمت 233 .

723