روح احكام متعالى اسلام را مسموم و هلاك نمودند و هم از اسلام پيكر مرده اى ساختند كه با داشتن همه اعضا و جوارح قادر به انجام هيچ گونه كار و حركتى نباشد . و غم انگيزتر آن كه دست تواناى مصلح و معلم و مبين شريعت را از مسند هدايت در موضع خلافت كوتاه نمودند تا بتوانند خود با همه سياهى و تباهى بر كرسى امارت تكيه زنند .
از اين رو سيماى شمس منير خليفة اللهى حضرت مولى الكونين از ستم سقيفه مشؤوم در هاله اى از مظلوميت قرار گرفت و حضرتش ، معصومانه به انزوا كشانيده شد . غربتى آنچنان غم فزا كه حديث قلب مغموم ، به دل چاه مى فرمود و حرمان اين كوتاهى دستها و بعد انسانها از آن منبع فيض يزدانى ، كنون و تا وقت ظهور ممتد است .
سخن گفتن از مقام عظماى حجت مطلقه الهى ، احدى را نسزد به قسمى كه رسول خاتم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود : ( تو را نشناخت احدى ، مگر خدا و من . و اگر نبود كه درباره ات همچون عيسى عليه السلام غلو مى نمودند حديثى در فضل و منقبت تو مى گفتم كه مردمان با شنيدن آن خاك قدومت را به جهت شفا و تبرك ببرند و توتياى ديدگان خود كنند . ) ولى به مقتضاى :
آب دريا را اگر نتوان كشيد * پس به قدر تشنگى بايد چشيد زهى سعادت و افتخار تا از اين پهن دشت عظيم و اقيانوس فياض و بى منتهى سرانگشتى تر شود ، هر چند كه اين عقيده در باور است كه :
حديث فضل تو را آب بحر كافى نيست * كه تر كنم سرانگشت و صفحه بشمارم و با توجه به گستردگى فوق تصور و خارج از وهم و خيال شخصيت والاى امير مؤمنان حضرت على عليه السلام - كه نمونه كوچكى از آن در كتاب المناقب جلوه گر است با آن كه مؤلف آن ( محمد بن شهر آشوب مازندرانى ) هنگام تأليف ، نزديك به 1000 كتاب به نام مناقب در كتاب خانه خود داشته است و اين نمونه ، مشتى از هزاران هزار خروار است - در حيطه وسع محدود اين كتاب مى توان مناقب بى پايان آن امام همام را در سه بخش كلى برشمرد :
1 - يك بخش مربوط است به نصوصى كه درباره خلافت و امامت آن حضرت وارد شده و در خلال آن از فضايل بى شمار آن امام سخن به ميان آمده ، نظير حديث برادرى ، حديث نصرت ، حديث ولايت ، حديث و صايت ، حديث منزلت ، حديث ثقلين ، حديث سفينه و . . .
2 - بخش ديگر درباره فضايل شخصى و خصائل ذاتى و كمالات روحى و علو مرتبت آن

6