شش - شافعى ، عبيدالله بن محمد بن هارون گويد : در مكه از شافعى شنيدم كه مى گفت : ( از هر چه مى خواهيد از من بپرسيد كه شما را از كتاب خدا و سنت پيامبر او حديث خواهم كرد ) . گفته شد : اى ابا عبد الله ، چه گويى درباره حكم شخص محرمى كه زنبورى را كشته باشد ؟ او اين آيه را خواند : ( هر چه پيامبر برايتان آورد بگيريد ) . [1] هفت - ابن جوزى ، وى روزى بر منبر گفت : ( از من بپرسيد پيش از آن كه مرا نيابيد ) . زنى درباره اين روايت پرسيد كه على عليه السلام در شبى به نزد جنازه سلمان رفت و او را كفن و دفن كرد و بازگشت . گفت : اين مطلب را روايت كرده اند . زن گفت : جنازه عثمان هم سه روز در زباله دان افتاده بود وعلى عليه السلام هم در مدينه بود ولى جنازه او را دفن نكرد ! گفت : درست است . زن گفت : پس حتما در يكى از اين دو مورد اشتباه كرده است : ابن جوزى گفت : اگر بدون اجازه شوهرت از خانه بيرون آمده اى لعنت خدا بر توست و اگر با اجازه او بوده لعنت خدا بر او است .
زن گفت : آيا عايشه كه براى جنگ با على عليه السلام از خانه بيرون شد ، با اجازه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم بود يا نه ؟ ابن جوزى سكوت كرد و پاسخى نتوانست داد . [2]

نوشته هايش گويد : در ميان نامهاى حيوانات كلماتى مثل شاة ونملة وحمامة داراى تأنيث لفظى هستند ، لذا سخن كسى كه گفته است : كلمه ( نملة ) در اين آيه مؤنث است زيرا تاء تأنيث در ( قالت ) در آمده است ، توهمى بيش نيست زيرا مى تواند نملة مؤنث لفظى ومذكر حقيقى باشد و ورود تاء تأنيث در فعل ( قالت ) به جهت تأنيث لفظى ( نملة ) باشد ، و لذا گفته اند : محكوم شدن و ساكت ماندن قتاده بهتر از پاسخى است كه ابو حنيفه داده است . و اين سخن درستى است .
[1] - طبقات الحفاظ ذهبى 2 / 288 . منظور وى از خواندن اين آيه ( سوره حشر ، آيه 7 ) در پاسخ سؤال مذكور روشن نيست . ( م )
[2] - شرح نهج البلاغه ء خوئى 7 / 74 .

390