آنها گرفت . خداوند در اين باره مى فرمايد : ( ما حكم واقعى را به سليمان فهمانديم ) . [1] اما مولاى ما امير مؤمنان على عليه السلام فرمود : ( مرا از آنچه بر فراز عرش است بپرسيد ، مرا از آنچه در زير عرش است بپرسيد ، از من بپرسيد پيش از آن كه مرا از دست بدهيد ) . و هنگامى كه آن حضرت در جنگ خيبر بر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم وارد شد پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به حاضران فرمود : ( برترين ، داناترين و داورترين شما على است ) .
حجاج گفت : آفرين اى حره ، او را به چه دليل بر سليمان برترى مى دهى ؟
گفت : خداوند او را برترى داده آنجا كه فرموده : ( سليمان گفت : خداوندا ! مرا بيامرز و به من سلطنتى بخش كه احدى را پس از من نسزد ) . [2] اما مولاى ما

[1] - سوره انبياء / 79 . علامه طباطبائى رحمه الله در تفسير الميزان 14 / 340 گويد : قرآن مى فرمايد : ( آن گاه كه داوود وسليمان حكم مى كردند ) يعنى با هم مشورت و نظر خواهى مى كردند نه اين كه حكم قطعى صادر نمودند . و اگر سليمان در حكم آن حادثه دخالت نمود به اجازه پدرش داوود عليه السلام بود و حكمتى داشت و آن اين كه شايد داوود مى خواست با واگذارى حكم به سليمان شايستگى وى را براى خلافت پس از خود نشان دهد . ( نه اين كه داوود در حكم اشتباه كرد و سليمان اصلاح نمود ! )
[2] - سوره ص / 35 . علامه طباطبائى رحمه الله در تفسير الميزان 17 / 216 گويد : شايد برخى اشكال كنند كه در اين سخن سليمان عليه السلام نوعى بخل و تنگ چشمى هست ، زيرا شرط كرده است كه به او سلطنتى داده شود كه به هيچ كس ديگر داده نشود . پاسخ آن است كه او سلطنتى را درخواست كرد كه مختص او باشد نه اين كه ديگرى از سلطنت ممنوع و محروم باشد . خلاصه فرق است ميان آن كه سلطنتى اختصاصى بطلبد و آنكه اختصاص به سلطنت بطلبد . و در تفسير ( كشاف ) 3 / 375 آمده است : سليمان عليه السلام در خانه سلطنت و نبوت رشد يافته بود و وارث اين دو مقام بود ، او از خدا معجزى خواست و طبق عادت وطبيعت خويش سلطنتى خواست افزون تر از همه سلطنتها به حدى كه خارق العاده بوده و به حد اعجاز برسد تا دليل نبوتش باشد و بر مردمى كه به سوى آنان مبعوث گشته چيره شود . . . نقل است كه به حجاج گفتند : تو حسودى ، گفت : از من حسودتر كسى است كه گفت : ( خداوندا ، به من سلطنتى بخش كه احدى را پس از من نسزد ) . و نيز از او حكايت كرده اند كه گفته است : ( اطاعت ما از اطاعت خدا واجب تر است ، زيرا خداوند براى اطاعت خود شرط

357