جزء مسائل مسلم و غير قابل ترديد انگاشته اند ، بلكه بيشتر مسلمانان قائلند كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در داستان مباهله با نصاراى نجران از زنان جز پاره تن خود فاطمه عليها السلام ، و از فرزندان جز دو نوه و گلهاى خود حسن و حسين عليهما السلام ، و از جانها ( كسانى كه به منزله جانند يا حكم خود شخص را دارند ) جز برادرش على عليه السلام را كه نسبت به او منزلت هارون با موسى عليه السلام را داشت ، فرا نخواند . اينانند اهل اين آيه ، و بسيارى از علماى عامه نزول اين آيه را درباره آنان ذكر كرده اند ، از جمله :
1 - محمدبن جرير طبرى در تفسير خود گويد : پيامبر صبح زود بيرون آمد در حالى كه حسين را در آغوش و دست حسن را در دست گرفته و فاطمه پشت سر حضرتش حركت مى كرد - درود خدا بر همه آنان باد . [1] 2 - حاكم نيشابورى در ( مستدرك ) وابونعيم در ( دلائل ) از جابربن عبد الله انصارى آورده اند كه گفت : عاقب و سيد ( دو تن از سران نصاراى نجران ) بر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم وارد شدند و حضرت آنان را به اسلام دعوت نمود . . . ( و داستان را ادامه مى دهد تا آنجا كه گويد ) پس آنها را به نفرين در حق يكديگر فراخواند و آنان وعده دادند . فردا صبح رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم دست على و فاطمه و حسن و حسين را گرفت و آمد و كسى را نزد آنان فرستاد اما آنان نپذيرفتند . . . ( و در آخر سخن درباره معناى آيه گويد ) مراد از انفسنا رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم وعلى ، و از ابناءنا حسن و حسين ، و از نساءنا فاطمه عليهم السلام مى باشد . [2] 3 - جارالله زمخشرى گويد : پس نصاراى نجران نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم آمدند در حالى كه آن حضرت ، حسين را در آغوش و دست حسن را در دست گرفته و فاطمه در پشت سر آن حضرت وعلى در پشت سر فاطمه عليهم السلام در حركت بود و

[1] - جامع البيان 3 / 299 . در اين روايت نامى از على عليه السلام برده نشده و روايت ناقص است . ( م )
[2] - تفسير درالمنثور 2 / 38 .

286