و فضاى امنى بيابد بدان اميد كه دعوتش ثمر بخشد و كوشش بى دريغش هدر نرود . اما خداوند او را به تبليغ سريع دستور داد و اهميت حكم را به او گوشزد نمود و وعده داد كه او را از گزند مردم نگاه دارد ( يعنى حضرتش را نگاه داشت از اين كه در معرض تهمت قرار گيرد و بگويند او سلطان است نه پيامبر ، و اگر نه خوف پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم بر خودش نبود ) . . . و اين بيان تأييد مى كند رواياتى را كه از طريق عامه و خاصه رسيده كه اين آيه درباره ولايت على عليه السلام نازل شد و خداوند امر به تبليغ آن فرمود ، و پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم بيم داشت كه او را در مورد پسر عمويش متهم كنند [1] . . .
حديث غدير 1 - ابن كثير گويد : ابو جعفر محمد بن جرير طبرى صاحب تفسير و تاريخ نسبت به حديث غدير اعتناى فراوان داشته و دو جلد كتاب درباره آن گرد آورده وطرق والفاظ آن را در آنها آورده است . [2] 2 - علامه امينى رحمه الله گويد : علامه مقبلى كه در جلد 1 ص 142 شرح حال او را آورديم بعد از ذكر طرق اين حديث گويد : اگر چنين حديثى امر معلومى نباشد پس هيچ امر معلومى در دين نخواهيم داشت .
و سيد امير محمد صنعانى كه در كتاب ( الروضة الندية شرح تحفة العلوية ) نام او آمده گويد : حديث غدير در نزد بيشتر پيشوايان علم حديث ، متواتر است .
حافظ ذهبى در كتاب ( تذكرة الحفاظ ) در شرح حال طبرى گويد : محمد بن جرير طبرى درباره آن كتابى نوشته است ، و من بر آن اطلاع يافتم و از كثرت طرق آن

[1] - تفسير الميزان 6 / 47 .
[2] - البداية والنهاية 1 / 208 .

27