فخر رازى ( م 606 ) گويد : مفسران در سبب نزول اين آيه وجوهى گفته اند . . .
وجه دهم : اين آيه در فضيلت على بن ابى طالب عليه السلام نازل شده است . چون اين آيه نازل شد پيامبر دست او را گرفت و گفت : ( هر كه من مولاى اويم پس على مولاى او است ، خداوندا ! دوست او را دوست بدار ، و دشمن او را دشمن باش ) . عمر ، على را ديد و گفت : ( گوارايت باد اى پسر ابو طالب ، تو مولاى من و مولاى هر مرد و زن مؤمنى شدى ) ! و اين قول ابن عباس وبراء بن عازب و محمد بن على امام باقر ) عليه السلام است [1] .
حافظ ابو القاسم حسكانى گويد : ابو اسحاق حميدى گويد : اين آيه درباره على بن ابى طالب عليه السلام نازل شد [2] .
اينك براى تكميل بحث ، نظر علامه طباطبائى رحمه الله را مى آوريم :
اين كه نرساندن اين پيام ( ولايت ) مستلزم نرساندن احكام ديگر است تنها به خاطر اهميت آن است و چنين مى رساند كه رابطه آن با ساير احكام به گونه اى است كه اگر بدان بى توجهى شود در حقيقت به ساير احكام بى توجهى شده و احكام مانند جسمى بى روح گرديده كه فاقد حيات و حس و حركت است . در اين صورت آيه كاشف از آن است كه خداى سبحان پيامبر خود صلى الله عليه و آله و سلم را مأمور حكمى نموده كه امر دين بدان كمال مى يابد و بر كرسى قرار مى نشيند . بديهى است كه در چنين امر مهمى انتظار رود كه مردم با آن مخالفت كنند و كار را بر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم چنان واژگون سازند كه بنايى كه از دين ساخته ويران شود و اجزاى آن از هم بپاشد . اين مطلب را پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به خوبى حدس مى زد و بر اين دعوت از مردم بيم داشت ، و پيوسته تبليغ آن را به تأخير مى انداخت تا موقعيتى مناسب

[1] - تفسير فخر رازى 12 / 49 .
[2] - شواهد التنزيل 1 / 188 .

26