و نيز مى فرمايد : ( و اى آدم ، تو و همسرت . . . پس شيطان آن دو را وسوسه كرد تا شرمگاهشان را كه از آنان پوشيده بود در نظرشان نمايان سازد و گفت :
پروردگارتان شما را از اين درخت باز نداشت مگر براى آن كه مبادا دو فرشته شويد يا جاويدان باشيد . و براى آن دو سوگند خورد كه من شما را هر آينه از نيكخواهانم . پس آن دو را به فريبى ( از آن جايگاه بلند ) فرود آورد ، و چون از آن درخت بچشيدند شرمگاهشان برايشان پديدار شد و شروع كردند از برگهاى درخت بر خود چسبانيدن ، و پروردگارشان ندايشان داد كه مگر شما را از آن درخت باز نداشتم و به شما نگفتم كه شيطان دشمن آشكار شماست ) ؟ [1] و مى فرمايد : ( و همانا پيش از اين به آدم سفارش كرديم ، پس فراموش كرد و براى او آهنگى استوار نيافتيم . و ( ياد كن ) آن گاه كه به فرشتگان گفتيم : به آدم سجده كنيد ، پس سجده كردند مگر ابليس كه سر باز زد . گفتيم : اى آدم ، اين دشمن تو و همسر توست ، مبادا شما را از بهشت بيرون كند تا در رنج افتى ! كه تو را در آنجا اين هست كه نه گرسنه مى شوى و نه برهنه ، و در آنجا نه تشنه مى شوى و نه در گرمى آفتاب بمانى . پس شيطان او را وسوسه كرد ، گفت : اى آدم ، آيا تو را به درخت جاودانى و پادشاهيى كه كهنه و نابود نشود راه بنمايم ؟
پس از آن درخت خوردند و شرمگاهشان بر آنها نمودار شد ، و شروع كردند از برگ درختان بهشت بر خود چسبانيدن ، و آدم پروردگار خويش را نافرمانى نمود پس به بيراهه رفت . [2]

[1] - سوره اعراف / 19 - 22 .
[2] - سوره اعراف / 19 - 22 . بايد دانست كه اين نافرمانى اولا در عالم تكليف نبوده ، ثانيا مخالفت امر ارشادى و نصيحتى بوده نه امر مولوى و وجوبى . نكته ديگر آن كه : منظور از اين بحث تنقيص مقام و كاستن رتبه پيامبران نيست كه آنان هر يك در آسمان فضيلت ستاره اى درخشانند ، بلكه سخن در رتبه و درجات تقرب به خداوند متعال است . ( م )

251