فصل 20 آمرزش و بخشش امام على عليه السلام 1 - پس از آن كه ابن ملجم مرادى - لعنه الله - بر آن حضرت ضربت زد ، امام عليه السلام هنگام چنين وصيت فرمود : وصيت من به شما آن است كه براى خدا شريك نگيريد ، و سنت محمد صلى الله عليه و آله و سلم را تباه نسازيد ، اين دو ستون را برپا داشته و اين دو چراغ فروزان را روشن نگاه داريد كه در آن صورت هيچ نكوهشى بر شما نخواهد بود .
من ديروز يار شما بودم و امروز مايه عبرت شما گشته ام و فردا از شما جدا خواهم شد ، اگر زنده ماندم خود ولى دم خود هستم ، و اگر بميرم مرگ وعده گاه من است ، و اگر ببخشم اين گذشت مايه تقرب من به خدا و حسنه اى براى شماست ، پس گذشت كنيد آيا نمى خواهيد كه خدا هم شما را بيامرزد ؟ به خدا سوگند ، پيكى از مرگ سراغم نيايد كه ناخوشايندش بدارم ، و سفيرى از مرگ از راه نرسد كه ناپسندش دارم ، و داستان من داستان كسى است كه شبانگاه در جستجوى آب بوده و بدان دست يافته و در طلب چيزى بوده و اينك به خواسته خود رسيده است ، و پاداشهايى كه نزد خداست براى نيكان بسى بهتر است . [1]

[1] - نهج البلاغة ، نامه 23 .

781