ابن مسعود گويد : اين است و جز اين نيست كه خداى متعال جلَّت عظمته تقسيم فرمود در دنيا مدّتهاى كوتاه و كارهاى محفوظ و ضبط شده و مرگ ناگهان مىرسد . پس كسى در دنيا كشت خوب كرده آنچه را كشته از روى ميل و رغبت و خوشنودى درو مىكند . و آن كس كه در دنيا كشت أو شرّ و فتنه و گناه و فساد باشد از روى ترس و بيم درو مىكند و نمىداند چه سرنوشت شومى براي أو هست ، و به هر كس خيرى داده شد بداند كه از طرف خداست و أو عطا فرموده . و هر كس از هر گونه شر و فتنه نگاه داشته شد خداست كه أو را نگاه داشته است . أهل تقوى بزرگان و بزرگوارانند . و فقهاء كساني هستند كه بندگان را به سوى رحمت خدا رهبرى مىكنند و هر كس با آنها نشست از آنها استفاده مىكند و بر زيادتى علم و حكمت سرفراز مىشود ، و اگر در ما نبود مگر يك گناه هر آينه براي گناهكارى ما كافى بود و آن دوست داشتن ما است چيزى را كه خدا دشمن مىدارد ، يعنى دنيا را .
و قد قال النّبى صلَّى الله عليه و آله : حبّ الدّنيا رأس كلّ خطيئة و مفتاح كلّ سيّئة و سبب احباط كلّ حسنة و العجب انّ الله تعالى يقول : * ( إِنَّما أَمْوالُكُمْ وَأَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ ) * [1] ، و النّاس يجمعونها مع علمهم انّهم مفارقوها و محاسبون عليها . و لقد أحسن من قال فيها شعرا :
< شعر > هي الدنيا تقول لمن عليها حذار حذار من بطشى و فتكى فلا يغرركم حسن ابتسامى فقولي مضحك و الفعل مبكى < / شعر >

[1] سورهء تغابن ، آيهء 15 .

88