حضرت أمير المؤمنين على - عليه السّلام - فرمود : رغبت و ميل كردن به سوى آنچه در نزد حق تعالى است ، يعنى نعمتهاى آخرتى سبب رسيدن به رحمت خدا و راحتى بدن است ، و ميل كردن به دنيا سبب حزن و اندوه است ، چون اشياى دنيا بقا ندارد . هر گاه كسى دل بستگى به آن پيدا كند هنگام جدا شدن و از دست رفتن آن مبتلا به حزن و اندوه مىشود و آن كس كه دل به دنيا نبسته است در مقابل حوادث روزگار آرام و مطمئن است و غم و اندوهى ندارد .
و قال ان من صفات أولياء الله الثقة به في كل شئ و الغنى به عن كل شئ و الافتقار به في كل شئ .
فرمود : سه علامت و نشانه از جملهء صفات دوستان خداست :
اوّل اين كه : اعتماد و اطمينانش در همه أمور به خداست دوّم اين كه : غنا و بىنيازى خود را از طرف خدا مىداند و بس و انتظار نفع و فايده از غير خدا ندارد . سوّم اين كه : خود را به خدا محتاج مىداند و بس و مىداند كه تنها خدا قدرت دارد احتياجات أو را برآورد .
و قال : ادفع الدنيا بما يحضرك من الزّاد و تبلغ به .
فرمود : به آنچه از زاد و توشه و امر معيشت كه به آن رسيده اى و براي تو موجود است اكتفا كن و با همان دنيا را رد كن و خود را مقيّد به قيود بسيار مكن ، كه سبب شود به تكلف و زحمت دچار گردى .
و كان عليه السّلام ينشد و يقول :
< شعر > ادفع الدّنيا بما اندفعت و اقطع الدنيا بما انقطعت يطلب المرء الغنى عبثا و الغنى في النّفس لو قنعت < / شعر >

79