باب پانزدهم در پند و موعظه قال : جامع هذا الكتاب انّ الموعظة لا تنجع فيمن لا زاجر له و لا واعظ من نفسه و ما وهب الله تعالى لعبده هبة انفع له من زاجر من نفسه و قلّ ان تنجع الموعظة في أهل التّجبّر و التّكبّر و انّى لأعجب من قوم غدوا في مطارف العناق و الثّياب الرّقاق يحيطون الولايات و يتحلَّون الأمانات و يتعرّضون الخيانات * ( حَتَّى إِذا بَلَغُوا ) * بغيتهم و نالوا منيّتهم خافوا من فوقهم من أهل الفضل و الفقه و ظلموا من دونهم من أهل الضّعف و الحرفة و سمنوا أبدانهم و اهزلوا دينهم و عمّروا دنياهم و اخربوا آخرتهم و أوسعوا دورهم و ضيّقوا قبورهم .
نويسندهء اين كتاب مىگويد كه : موعظه نفع نمىدهد كسى را كه در وجود خودش پند دهنده اى نباشد . و خداى متعال به هيچ بنده اى بخشش نفرمود بخششى كه نفعش بيشتر باشد از منعكننده اى كه در نفسش باشد . و ظالمان و متكبّران خيلى كم است كه موعظه براي آنها نفعي داشته باشد . و من در عجبم از قومي كه صبح مىكنند در حالي كه پوششها و فراشهاى زيبا و جامه ها و لباس نرم و نازك به

259